Izrael powraca na Eurowizję, a telewizja IBA spełnia marzenie Dany International! W jaki sposób wokalistka trafiła do Birmingham, jakie kontrowersje wywołała? Kto stworzył „Divę” i o czym opowiada ten utwór?
W 1998 roku Izrael w końcu miał prawo do startu w finale Eurowizji. Po dwóch latach nieobecności postanowiono wybrać reprezentanta wewnętrznie, bez organizacji preselekcji Kdam. Decyzję podjęto już 23 listopada 1997 roku, a komitet stacji IBA wskazał Danę International. Sharon Cohen (prawdziwe imię i nazwisko) urodziła się 2 lutego 1969 roku jako mężczyzna – Yaron Cohen. Imię nadano mu po wujku, który zginął w zamachu terrorystycznym. W 1980 Yaron występował w chórze dziecięcym prowadzonym przez Shlomo Artzi’ego, jednego z byłych reprezentantów. Trzy lata później zobaczył na Eurowizji Ofrę Hazę i od tego momentu udział w konkursie stał się jego marzeniem. Cohen często odwiedzał kluby gejowskie, gdzie poznał jednego z producentów i zaczął zajmować się występami jako drag, często parodiując lokalne i zagraniczne gwiazdy. Już wtedy zaczął mówić o planowanej zmianie płci. Gdy miał 13 lat wiedział, że nie pociągają go kobiety, a w wieku 16 lat otwarcie mówił, że sam czuje się kobietą. W 1992 pojawił się w telewizji izraelskiej jeszcze jako mężczyzna, ale w 1993 roku pojechał do Londynu na operację zmiany płci. Dzięki temu Sharon szybko stała się sławna, często udzielała wywiadów i występowała w programach telewizyjnych gdzie opowiadała o swoim życiu i orientacji seksualnej. Często mówiła też o związku z Nissimem Bacharem, który zginął w wypadku.
Na początku Dana nagrała cover piosenki Whitney Houston „My name is not Susan” jako „Saida Sultana”, a parodia szybko stała się przebojem. Drugim singlem był utwór „Dana International (Shoshu Ya Shosho)” i od tego czasu Sharon zaczęła występować pod pseudonimem znanym do dziś. Pierwszy album wokalistki również okazał się sukcesem. Szybko został zablokowany w krajach arabskich, ale wytwórnia Dany obliczyła, że w tych państwach rozprowadzono ponad 5 milionów pirackich kopii płyty. W 1994 roku wydała drugi album, a w jego re-edycji znalazła się też piosenka „Laila tov Eropa”, z którą Dana zajęła 2. miejsce w Kdam 1995. Trzeci album pojawił się w 1996 i zawierał m.in. hit „Don Quixote”. Niestety nowe wydawnictwo nie spełniło oczekiwań i nie sprzedało się tak dobrze jak dwa pozostałe albumy, zdobyło jednak status „złotej płyty”.
Biorąc pod uwagę całokształt dotychczasowej twórczości, ogromny rozgłos i wiele hitów, telewizja IBA zdecydowała się wysłać Danę International na Eurowizję, co oczywiście wywołało ogromne poruszenie. Przeciwni byli głównie ortodoksyjni i konserwatywni Żydzi, w tym też członkowie izraelskiego Knessetu. Niedopuszczalne było dla nich to, że Izrael, jako pierwszy kraj na Eurowizji, reprezentowany będzie przez osobę transseksualną. Nie udało się jednak zablokować startu Izraela i Dany. Na Wikipedii pisanej w języki jidysz można o niej przeczytać tylko tyle, że samodzielnie stała się ofiarą swoich działań, zmieniając płeć.
Utwór „Diva” napisany został przez Tzvikę Pick, wielokrotnego uczestnika preselekcji Kdam, który w 2002 napisze też „Light a candle” dla Izraela, a rok później „Hasta la vista” dla Ukrainy. Tekst napisał Yoav Ginai. Produkcją zajął się Offer Nissim, który niejako odkrył Danę International jeszcze za czasów, gdy była mężczyzną. Piosenka do swoisty hymn dla silnych kobiet – od Kleopatry po Wiktorię i Afrodytę, ale też hołd dla wszystkich przedstawicieli LGBT szykanowanych przez nietolerancyjne społeczeństwo. Utwór doczekał się pełnej wersji angielskiej, a także wielu remixów i coverów. Swoją wersję „Divy” nagrał też popularny Filip Kirkorow.
Udział Dany International w Eurowizji 1998 w Birmingham łączył się ze wzmocnieniem ochrony, która nie odstępowała wokalistki na krok z obaw przed atakami konserwatywnych Żydów. Izrael wystartował jako ósmy, pomiędzy Sixteen z Polski i kontrowersyjnym Guildo Hornem z Niemiec. Podczas występu konkursowego Dana pokazała się Europie w srebrnej kreacji projektu Galit Levy. Na scenie towarzyszyły jej cztery chórzystki: Talia Adler, Shirley Tsapary, Lilach Koch oraz Galit Dahan. Zgodnie z nowymi zasadami obowiązującymi od 1997 roku, kraje uczestniczące nie musiały już korzystać z orkiestry, a mogły zaprezentować utwór przy użyciu nagranego podkładu. Poza Izraelem z orkiestry zrezygnowały też Niemcy, Słowenia, Szwajcaria, Malta i Belgia. W związku z tym był to pierwszy występ Izraela na Eurowizji bez udziału dyrygenta.
Ciąg dalszy nastąpi
DZIENNIK-EUROWIZYJNY.pl 