Pierwsza taka decyzja od debiutu
Jeszcze przed klęską UK w Oslo, BBC wzięło udział w Eurowizji dla Młodych Muzyków 2010. Reprezentantem był puzonista Peter Moore. Niestety nie zdołał wejść do finału konkursu i odpadł razem z reprezentantami m.in. Austrii, Holandii czy Szwecji. Konkurs wygrała Norwegia. Ze względu na słabe wyniki i brak zainteresowania konkursem BBC ogłosiło, że nie pojawi się w kolejnych edycjach konkursu. Eurowizję dla Młodych Muzyków 2010 transmitowano na BBC Four z komentarzem Clementy Burton-Hill. 20 grudnia 2010 roku telewizja BBC ogłosiła decyzję o starcie Wielkiej Brytanii w finale Eurowizji 2011 w Niemczech, jednak z powodu bardzo niskich wyników oraz przez znaczne pogorszenie danych odnośnie oglądalności konkursu w 2010 i spadku zainteresowania widowiskiem postanowiono odejść od preselekcji publicznych na rzecz całkowitego wyboru wewnętrznego, co stało się po raz pierwszy od debiutu w 1957 roku. 29 stycznia podano, że do Dusseldorfu pojedzie formacja Blue, chociaż plotkowano m.in. o Charlotte Church, Katherine Jenskins, duecie Hurts, Pixie Lott czy nawet aktorce Margi Clarke i zwyciężczyni „Big Brothera” Nadii Almadzie. Mówiono też, że z BBC rozmawiać miał Mika, współprowadzący Eurowizji 2022 w Turynie. Decyzja o wyborze Blue spotkała się z krytyką w mediach. Mówiono o „odgrzewaniu” boy-bandu z lat 90, niejasnej procedurze wyboru i składzie komisji selekcyjnej czy ignorancji BBC w stosunku do ówczesnego rynku muzycznego. Były menadżer Blue – Daniel Glatman, a także duet Hurts publicznie krytykowali nadawcę. Duet twierdził nawet, że swoją propozycję na Eurowizję wysłał do Rosji skoro UK nie było nimi zainteresowane.
Wielkie przeboje i relacje z Eurowizją
Lee Ryan i Anthony Costa poznali się w maju 1999 podczas castingu do boy bandu tworzonego przez Simona Cowella. W grupie występować miał też Will Young. Projekt nie wypalił, ale Lee i Anthony pozostali przyjaciółmi. Poznali Duncana Jamesa, któremu zaproponowali stworzenie zespołu. Po tym, jak uznano, że trójce panów kogoś jeszcze brakuje, ich ówczesny menadżer Daniel Glatman przeprowadził casting na czwartego członka zespołu – wybrano współlokatora Lee Ryan’a – Simona Webbe. Debiutancki singiel zespołu o nazwie Blue to „All Rise” – wydano go w maju 2001 roku i stał się sporym hitem w kraju. Kolejny utwór – „Too Close” – dotarł do 1. miejsca listy singli. Podczas nagrywania klipu do „If you come back” w 2001 roku w Nowym Jorku członkowie zespołu byli świadkami ataku na World Trade Center. Miesiąc później Lee Ryan dosadnie skomentował fakt, że mówi się tylko o ataku, a np. zapomina o prawach zwierząt. Wywołało to spory skandal w Stanach przez co Blue straciło kontrakt płytowy w tym kraju. Pomimo kontrowersji w Wielkiej Brytanii dalej budowali karierę, a zainteresowanie ich muzyką rosło. Wydawali kolejne przeboje takie jak „One Love„, „Sorry seems to be the hardest word” z Eltonem Johnem, „U make me wanna„, „Guilty„, „Breathe Easy” czy „Bubblin„. Do 2005 roku wydali trzy albumy, wszystkie docierały do 1. miejsc Official Album Charts i były też wysoko notowane w innych krajach europejskich. Niestety w 2005 roku ogłoszono, że Blue robi sobie przerwę, bo panowie chcą się skupić na karierach solowych. Anthony Costa w 2006 roku wziął udział w preselekcjach do Eurowizji w Wielkiej Brytanii z „It’s a beautiful thing” – zajął 2. miejsce. Trzy lata później Duncan James ogłaszał wyniki głosowania Wielkiej Brytanii podczas finału Eurowizji w Moskwie i był też członkiem panelu selekcji. Lee Ryan napisał piosenkę „Guardian Angel” dla Andy’ego Scott-Lee z selekcji 2005.
Blue pozują nago w ramach promocji
Chociaż już wcześniej obiecali powrót do wspólnej twórczości, udało się to dopiero w 2011 właśnie dzięki Eurowizji. Zjednoczenie miało być też okazją do świętowania 10-lecia powstania zespołu. W kwietniu BBC pokazała godzinny dokument „Eurovision: Your Country Needs Blue” o przygotowaniach do konkursu. Utwór „I can” napisali Duncan, Lee oraz Claron Bell, Ben Collier, Ian Hope, Liam Keenan i StarSign. Piosenkę pokazano w marcu, a oficjalny singiel wydani 1 maja. Krytyka mediów nie ustała – recenzje były surowe, a wielu specjalistów twierdziło, że był to niepotrzebny powrót bo utwór nie wyróżniał się niczym szczególnym. Co ciekawe, Blue zaczęli promocję eurowizyjną zanim jeszcze pokazali utwór. Wystąpili m.in. w finale selekcji maltańskich i hiszpańskich, prezentując swoje starsze przeboje. Utwór opisywano później jako miksturę popu, hymnu i typowego brzmienia Blue. W ramach promocji wydali też dwa klipy do „I can”, w tym jeden z panoramą Londynu w tle. Zaśpiewali również w paru programach brytyjskich i nie tylko – np. we włoskiej wersji „Top of the Pops”, „Eurovision in Concert” w Holandii czy podczas ukraińskiego „Tańca z Gwiazdami” i irlandzkiego „Late Late Show”.. Nietypowym sposobem na promocję była też naga sesja dla gejowskiego magazynu „Attitude„. Simon Webbe publicznie wyraził swój żal z powodu braku wsparcia od lokalnych mediów podkreślając, że „I can” nie było grane w radiach brytyjskich.
Występ na Eurowizji i problemy z chorym gardłem
W notowaniach bukmacherskich radzili sobie bardzo dobrze – zajmowali 3. miejsce za Francją i Estonią, a ich szanse na wygraną były duże (7/1). Zajęli też 3. miejsce w głosowaniu OGAE (przegrali z Węgrami i Francją) oraz wygrali 1. edycję plebiscytu „Nasz Faworyt” Dziennika Eurowizyjnego. Blue byli pierwszym reprezentantem Wielkiej Brytanii od 1975 roku, którzy przed Eurowizją mieli już więcej niż jeden singiel, który zajmował 1. miejsca na listach przebojów w kraju. To pierwszy przypadek od 1993 roku gdy reprezentant kraju w ogóle miał przed konkursem jakikolwiek singiel na szczycie „UK Singles Chart”. Wielka Brytania wylosowała obowiązek głosowania w pierwszym półfinale, tym samym po raz pierwszy od powstania aktualnego formatu Brytyjczycy mogli głosować na Polskę. Tak też zrobili – Magdalena Tul dostała 5 punktów. W top10 mieli też Turcję i Portugalię, które nie weszły do finału, a pominęli Serbię, Rosję i Gruzję, które awansowały. 12 punktów dostała Litwa, 10 Węgry, a 8 Grecja. Oba półfinały BBC pokazała na kanale trzecim oraz na BBC HD z komentarzem Scotta Millsa i Sary Cox. Podczas prób ujawniono, że Blue na Eurowizji wykonają nieco zmodyfikowaną wersję „I can”. Przygotowali też choreografię z ekranami, które wyświetlały specjalnie przygotowane nagrania członków zespołu. Pojawili się też ubrani na czarno chórzyści Bryan Chambers i Daniel Thomas. Zastosowano również pirotechnikę. Niestety, podczas prób dziennikarze zwracali uwagę na spore problemy wokalne Lee Ryan’a, co miało być efektem jego choroby gardła. Bardzo słabo brzmiał też podczas finału na żywo.
Blue blisko top10 w Niemczech. Zaszkodziło im jury
Wielka Brytania wystąpiła z 14. pozycji startowej. Zdobyła równo 100 punktów co dało 11. miejsce na 25 krajów. Do top10 brakowało niewiele – 7 punktów więcej miały Niemcy. Okazało się, że Blue świetnie wypadli w głosowaniu telewidzów – zebrali tam aż 166 punktów co dało 5. miejsce. 2 punkty więcej miała Ukraina, a poza nią UK przegrało tylko z Grecją, Szwecją i Azerbejdżanem. To istotny sygnał dla BBC i lokalnych mediów, które wcześniej narzekały, że na Wielką Brytanię widzowie już nie głosują i kraj nie ma szans wobec istniejących bloków punktowych. Jurorzy bardzo zaniżyli ocenę „I can” dając piosence jedynie 22. miejsce z 57 punktami. Gorzej wypadły jedynie Szwajcaria, Hiszpania i Rosja. W zsumowanej punktacji UK dostało 12 punktów z Bułgarii, 10 z Włoch, 7 z Malty czy 6 z Turcji, Albanii i Irlandii. Polska nie przydzieliła im punktów. Wielka Brytania 12 punktów dała Jedwardom z Irlandii, 10 Szwajcarii, a 8 Mołdawii. Zwycięski Azerbejdżan nie dostał punktów. Wyniki głosowania przedstawiła Alex Jones, a konkurs komentowali Graham Norton (BBC One i BBC One HD) oraz Ken Bruce (BBC Radio 2). „I can” w Wielkiej Brytanii dotarło do 16. miejsca UK Singles Chart, natomiast w Official German Charts było siódme, a w O3 Austria Top 40 znalazło się na miejscu ósmym. Notowane było też w Belgii, Irlandii, Szkocji i Szwajcarii. Finał w Wielkiej Brytanii obejrzało ponad 9,5 mln widzów co dało ponad 40% udziału w rynku – dwukrotnie więcej niż w 2010. Był to najlepszy wynik oglądalności od 1999 roku. Jedenaste miejsce zajęto po raz drugi w historii – pierwszy raz zdarzyło się to w 1978 roku co wtedy aż do 1986 było najgorszym wynikiem kraju. Co istotne, Wielka Brytania zajmie lepsze miejsce dopiero w 2022 roku.
Co po Eurowizji? Solowe projekty i nowy album
Chociaż zajęli 5. miejsce w televotingu, grupa Blue po Eurowizji uznała się za ofiarę politycznego głosowania, twierdząc, że „I Can” zajęłoby wyższe miejsce, gdyby kraje głosowały na piosenki, a nie na swoich sąsiadów. Duncan James upierał się, że wynik (11. miejsce nie było szczytem ich marzeń i z pewnością liczyli na więcej) nie wpłynie na ich plany powrotu na brytyjski rynek i bez względu na wszystko będą nagrywać nowy materiał. Po Eurowizji grupa wydała dwa nowe albumy (oba dotarły do 13. miejsca na liście płyt), a na 28 października planują premierę płyty „Heart & Soul” z dziesięcioma piosenkami. Łącznie mają też na koncie 10 składanek i dwa albumy koncertowe. Poi „I can” wydali jeszcze 10 singli, ale żaden nie był notowany na UK Singles Chart. Po tym, jak w 2017 anulowano projekt wydania nagrywanego materiału grupa ogłosiła, że będzie tylko koncertować, a członkowie skupią się na karierach solowych. Anthony i Duncan już wtedy mocno szli w aktorstwo, z kolei Lee Ryan i Simon chcieli samodzielnie wydawać swoje utwory. Dopiero w kwietniu 2022 powiedzieli, że wrócą z nowym albumem jako zespół. Anthony Costa już od 1997 roku grał w filmach i serialach. Był też jednym z uczestników „I’m a celebrity…Get me out of here”. Simon jako solista wydał trzy albumy, a jego single z 2005 docierały dość wysoko w brytyjskich notowaniach. Ostatni album wydał w 2017 roku, jednak bez większego powodzenia. Lee także miał solowe sukcesy w 2005 – single „Army of Lovers” czy „Turn your car around„. Album wydał jednak tylko jeden – z 2005 roku. Najnowsze single ma z 2020 roku, jednak bez powodzenia na listach przebojów. Zajął się też dubbingiem oraz … byciem celebrytą. Wystąpił w „Hell’s Kitchen”, „24 Hours with…”, „Celebrity Big Brother”, „Tańcu z Gwiazdami” czy „Celebs Go Dating”. Czasami miał też problemy z prawem – czy to z powodu jazdy pod wpływem alkoholu czy nękania swojej byłej dziewczyny.
Coming out Duncana James’a
Duncan James, który przez lata pracy w Blue przeszedł metamorfozę wizualną, wydał swój solowy album w 2006 roku, a największym hitem była piosenka „I believe my heart” z 2004. Mocno skupiał się na aktorstwie oraz na programach dla celebrytów takich jak „Dancing on Ice” (3. miejsce), „Pointless Celebrities”, „The Celebrity Circle” czy „Celebrity Masterchef”. Sporo też działo się w jego życiu osobistym. W 2009 roku wyjawił, że jest biseksualny, natomiast trzy lata później powiedział Simonowi Webbe że jest gejem, co oficjalnie potwierdził w 2014 roku. W 2017 po raz pierwszy pojawił się publicznie ze swoim chłopakiem, a swój coming out uznał za najlepszy moment w życiu. Chociaż Blue nie jest już tak popularne jak kiedyś, cała grupa wciąż jest pamiętana przez opinię publiczną, a jej członkowie nadal cieszą się sławą. Co stanie się po premierze „Heart & Soul”? Trudno powiedzieć, zwłaszcza, że data nowego albumu była już raz przesuwana. Cover utworu „Dance with me„, który trafił na track-listę cieszył się sporym powodzeniem w Australii, Belgii, Rumunii czy nawet w Stanach Zjednoczonych.
Źródło: BBC, Wikipedia, fot.: Eurovision.de
DZIENNIK-EUROWIZYJNY.pl 