Historia Wielkiej Brytanii na Eurowizji 2003: Jemini z historycznym wynikiem, którego nikt się nie spodziewał. Zero punktów i reakcje w kraju

Esther Hart wybrała Holandię

Po sukcesie na Eurowizji 2002 telewizja BBC już 3 września potwierdziła udział w Eurowizji w Rydze, a na potrzeby konkursu przygotowała nieco zmieniony format selekcji „A Song For Europe”, jednak wciąż z zachowaniem półfinału i finału oraz metody zgłoszeń płatnych poprzez BASCA. Wysłano ponad 700 piosenek, a osiem z nich zakwalifikowano do półfinału. Półfinał radiowy jak zwykle odbył się poprzez dwie audycje „The Ken Bruce Show” i „Wake up to Wogan” 27 stycznia, a głosowanie trwało 4 dni. Oddano ponad 30 tysięcy głosów. Słuchacze do finału zakwalifikowali Mimi, Esther Hart, Tricity oraz Emily Reed odrzucając Fenixa, S.K, Gallico i Ben Plus One. Przed finałem z rywalizacji wycofała się holenderska wokalistka Esther Hart, która zdecydowała się jednak uczestniczyć w preselekcjach swojego kraju z innym utworem – „One more night„. Okazało się, że była to słuszna decyzja, bo Hart selekcje wygrała. W Wielkiej Brytanii startowała z utworem „Wait for the moment„, który pozostał bez wykonawcy więc BBC wybrało do wykonania piosenki grupę United Colours of Sound. Ostatecznie zespół także się wycofał, więc kompozycję wykonał w finale Simon Chapman. Piosenka została napisana na nowo i zmieniono jej tytuł na „Now and Forever„. Przed finałem doszło też do zmiany w składzie trio Tricity. Nowy skład nazwano Jemini. Finał selekcji odbył się 2 marca w Londynie, a prowadzącym był Terry Wogan. Wprowadzono regionalny televoting, a każdy region był reprezentowany przez innego podawacza punktów. Punkty z Walii podała Jessica Garlick, a z Midlands duet Met & Sue (w składzie była Mel Giedroyc). Widzowie oddali łącznie ponad 100 tys. głosów. Aż cztery dwunastki dostało „Cry Baby” duetu Jemini. Łącznie zebrało 68 punktów co dało 1. miejsce. Druga była Emily Reed za „Help me” (12 punktów z Anglii Południowej i Midlands) – łącznie 64 punkty. Trzecie miejsce zajęła Mimi za „Ever Since The Night” – od każdego regionu dostała po 9 punktów (III miejsce). Ostatni był Simon Chapman, który zakończył głosowanie bez punktów bo każdy region oddawał jedynie 3 noty (12, 10 i 9).

Klęska, porażka, katastrofa, hańba

W skład Jemini wchodzili Chris Cromby oraz Gemma Abbey z Liverpoolu. Spotkali się w 1995 roku i wspólnie koncertowali po lokalnych pubach i klubach. Po opuszczeniu koledżu założyli Tricity jeszcze z jedną osobą, która później opuściła formację, stąd zmiana nazwy na Jemini (co oznacza „Gem-and-I”). Śpiewali głównie covery ABBY czy Stevie Wondera, ale też swoje własne utwory. Gemma nigdy nie ukrywała miłości do Eurowizji, a za swoje ulubione wokalistki uznawała Sonię, Danę International czy formację Precious. „Cry Baby” napisał Martin Isherwood. Przed finałem ESC 2003 w Rydze Wielka Brytania była w gronie krajów, które mogą mieć szansę na wygraną. Zajmowała szóste miejsce u bukmacherów, przegrywając z Rosją, Niemcami, Łotwą, Hiszpanią i Szwecją. Jemini wystąpili na scenie z numerem 15., a przed nimi śpiewała Esther Hart, która mogła reprezentować ich kraj, ale wybrała Holandię. Chris i Gemma pojawili się w towarzystwie trzech chórzystek i gitarzysty. Niestety, nic nie poszło zgodnie z planem, a duet fałszował. Ostatecznie z żadnego kraju nie otrzymali ani jednego punktu, co dało im ostatnie, 26. miejsce. Była to klęska jakiej Brytyjczycy nie widzieli i pierwszy utwór angielskojęzyczny, który zakończył Eurowizję bez punktów. Widzowie z UK 12 punktów dali sąsiedniej Irlandii, 10 przekazali na konto Szwecji, a 8 Austrii. Zwycięska Turcja dostała 7 punktów, a Esther Hart z Holandii 1. Polska i formacja Ich Troje zgarnęli 2 punkty. Po Eurowizji BBC przekazało dokładne wyniki głosowania. Okazało się, że na Irlandię oddano aż 86,7 tys. głosów, ponad dwa razy więcej niż na Szwecję (41 tys.). Polska dostała 25972 głosy. Najniżej oceniono Bośnię, która miała raptem 3,8 tys. głosów, Punktację przedstawiła szkocka dziennikarka Lorraine Kelly, a konkurs jak zwykle komentowali Terry Wogan (BBC One) oraz Ken Bruce (BBC Radio 2). 26. miejsce było katastrofą. Nigdy wcześniej Wielka Brytania nie zajęła niższego niż 16. miejsce, a najniższą liczbą punktów dla tego kraju do tej pory było 6 punktów z 1957 roku. Ponieważ w finale Eurowizji nigdy nie było więcej niż 27 państw (i to tylko raz), wynik ten wciąż jest najniższym w historii, jednak został powtórzony także w 2019 i 2021 roku.

Nul points odbiło się czkawką w Wielkiej Brytanii

Porażka wywołała wiele śmiechu i konsternacji w brytyjskich i europejskich mediach. Jemini przyznali, że ich występ się nie udał, ale próbowali ratować się zrzucaniem winy na usterkę techniczną, która zakłóciła im odbiór podkładu muzycznego. Terry Wogan uznał, że Wielka Brytania została zerem punktów skarcona za udział w ataku na Irak, chociaż większość mediów obwiniała za wynik słabą piosenkę i fatalne wykonanie. Louis Walsh nazwał „Cry baby” po prostu „hańbą” i dodał, że duet był tak rozstrojony, że zasłużył na to by zająć ostatnie miejsce. Co ciekawe, po finale ktoś miał się włamać do garderoby Brytyjczyków i ją zdemolować. John Kennedy O’Connor, eurowizyjny historyk, podkreśla, że rekordowa Eurowizja z 26 krajami uczyniła tę porażkę jeszcze bardziej spektakularną. Przebili ją tylko Austriacy, którzy w 2015 roku na swojej ziemi zajęli 27. miejsce bez punktów. „The Guardian” informował w maju 2003, że w stronę BBC kierowane były oskarżenia od widzów za fatalny wybór utworu na Eurowizję. Domagano się zmian w metodzie selekcji. Chociaż w UK Eurowizja traktowana jest bardzo na luzie, a widzowie oglądają ją dla zabawy, często nią gardząc, tym razem się wkurzono. 10 milionów widzów obejrzało konkurs, „Cry Baby” dotarło do 15. miejsca na UK Singles Chart, a ogólnokrajowa dyskusja na temat tego jak to możliwe, że tak potężny muzycznie kraj nie zdołał otrzymać ani jednego punktu miała prowadzić do zmian w podejściu BBC do Eurowizji. Autor „Cry Baby” zgodził się z Terry’m Woganem i uznał, że powodem wyniku były nastroje antybrytyjskie w Europie. „Myślę, że politycznie jesteśmy w tej chwili na krawędzi. Jako kraj zapłaciliśmy za to wysoką cenę” – powiedział w BBC Radio 5 Live. Jemini, po przylocie do Londynu mówiło, że nie czują się potraktowani sprawiedliwie. Twierdzili, że dali występ życia. Temat Eurowizji trafił nawet do rządu Wielkiej Brytanii, a jeden z ministrów uznał, że jak dla niego „Cry Baby” było wystarczająco dobrym utworem by wypaść lepiej w głosowaniu. Marius Bratten, dyrektor kreatywny Eurowizji 2003 przyznał, że naprawdę podobało mu się „Cry Baby”, a wpadka wokalna po prostu się przydarzyła i jest to normalne. Odrzucił też sugestie, jakoby przeszkodzić miały usterki techniczne.

Co się z nimi stało?

„Nul points” spowodowało, że od Jemini odwróciła się wytwórnia płytowa, a ich materiał nigdy nie został wydany. Duet żartował, że może zmieni nazwę na „Nul points”, ale zamiast tego po prostu się rozpadł. W 2013 roku ponownie połączyli siły by wystąpić w programie „How to Win Eurovision” na BBC Three, a rok później pojawili się w eurowizyjnej edycji programu „Pointless Celebrities” oraz udzielili paru wywiadów dotyczących Eurowizji. W 2016 roku Gemma została aresztowana za oszustwa związane z ubezpieczeniem społecznym. Zawyżyła ulgi podatkowe dla swojej córki twierdząc, że jest samotną matką, chociaż w 2013 roku wzięła ślub i mieszkała ze swoim partnerem. Skazano ją na 30 tygodni więzienia. Po wyjściu z więzienia dołączyła do grupy Ultrasonix i była tam wokalistką. Chris pracuje teraz w firmie Ted Baker jako kierownik ds. operacji detalicznych, ale nadal komponuje, a swoją muzykę publikuej na Soundcloudzie. Ma dwóch followersów. BBC po porażce faktycznie wprowadziło zmiany w preselekcjach, ale o tym w kolejnym odcinku cyklu. Tymczasem w lipcu 2003 w Amsterdamie zorganizowano Eurowizję dla Młodych Tancerzy. Wielką Brytanię reprezentowała Kate Lyons, jednak nie zakwalifikowała się do finału, odpadając m.in. z Polską czy debiutującą Armenią. W finale (podzielonym na dwie kategorie) wygrały Ukraina, Szwecja i Czechy. Po raz drugi w historii UK nie weszło do finału konkursu. Show było pokazane na BBC Four (pierwszy raz tak zaniżono rangę imprezy), a komentatorką była Deborah Bull.

Na poprawę humoru – Eurowizja Junior i 3. miejsce

To nie koniec eurowizyjnych atrakcji bowiem 6 września telewizja ITV1 przeprowadziła finał narodowy do pierwszej Eurowizji Junior. Konkurs poprowadzili Mark Durden-Smith i Tara Palmer-Tomkinson. O wyjazd do Kopenhagi walczyło ośmiu wykonawców, a zwycięzcę wybierali widzowie w televotingu regionalnym organizowanym przez lokalne stacje. Triumfował Tom Morley zdobywając 64 punkty, w tym 12 punktów ze szkockiej telewizji Grampian, telewizji Tyne Tees z Yorkshire, UTV oraz stacji Granada. Tomowi i jego piosence „My Song for the World” wylosowano 12. pozycję startową i chociaż występował po popularnej grupie X!NK z Belgii, a przed reprezentantką gospodarzy – Anną Gadegaard – zdołał rozkochać w sobie widzów. Zajął 3. miejsce ze 118 punktami. 12 punktów dostał z Białorusi, Danii i Malty, 10 z Hiszpanii i Rumunii oraz Szwecji, a 8 z Holandii. Polska przydzieliła mu 7 punktów, a najniższą ocenę dostał od Macedonii (3 punkty). Przegrał jedynie z Hiszpanią i Chorwacją. Wielka Brytania 12 punktów przekazała Hiszpanii, 10 Malcie, a 8 zwycięskiej Chorwacji. Polskę i Kasię Żurawik pozostawiono z zerem. Finał transmitowała stacja ITV z komentarzem prowadzących preselekcji. Chociaż finał organizowano w Danii, w Interval Act pojawiły się dwa muzyczne akcenty z Wielkiej Brytanii. Grupa Busted zaśpiewała „Crashed the Wedding„, a popularne Sugababes hit „Hole in the Head„. Występ kobiecego trio był popsuty przez wpadkę techniczną, która nie pozwoliła dziewczynom zaśpiewać początku utworu. Krótko po zakończeniu finału podano, że druga edycja odbędzie się w Manchesterze, a organizatorem będzie ITV. Ostatecznie jednak nic z tego nie wyszło. 4 lata po swoim sukcesie na JESC Tom wystartował w „X Factor UK” jednak nie przeszedł castingu z powodu wieku. Ponoć przeprowadził się z rodziną do Sztokholmu.