Historia Wielkiej Brytanii na Eurowizji 1987: Rekord najniższego miejsca. UK drugi raz poza top10

Rikki wygrywa preselekcje

Selekcje brytyjskie nadal przechodzą zmiany. W 1987 roku do finału dopuszczono 10 utworów, czyli o dwa więcej niż w latach ubiegłych. Zdecydowano też, że w „Song for Europe” mogą startować tylko wykonawcy, którzy jeszcze nigdy wcześniej nie uczestniczyli w selekcjach. Podobna zasada dotyczyła też autorów piosenek. Wprowadzono też zmianę w kwestii doboru piosenek – tylko część z nich kwalifikowano przez komisję Stowarzyszenia Wydawców Muzycznych, a inne były nominowane przez wytwórnie. Łącznie do konkursu zgłoszono ponad 400 piosenek. Finał odbył się 10 kwietnia w studiu BBC w Londynie, a prowadzącym był Terry Wogan. Konkurs transmitowało także radio BBC 2 i był to jedyny przypadek, w którym komentator radiowy był słyszalny w trakcie emisji telewizyjnej – komentował wydarzenia po każdym z występów. Jurorzy regionalni przyznawali punkty podobnie jak ostatnio – najlepszy utwór dostawał 15 punktów, kolejny 12, 10 i potem od 9 do 1 (bez 4 i 2 punktów). Wśród kandydatów znalazł się walijski muzyk i kompozytor Mal Pope – zajął jednak tylko 7. miejsce. Wygrał Rikki z „Only the light”, które sam napisał. Zebrał 112 punktów, w tym najwyższe noty z Bristolu, Edynburga, Londynu, Newcastle i Norwich. Drugie miejsce miała Ann Turner z „Too hot to handle” Boba Heatile. Miała 101 punktów i najwyższą ocenę z Cardiff. Na pozycji trzeciej Zuice i „Bless your lucky stars” – 78 punktów i 15-stka z Manchesteru.

Rekordowo niskie miejsce dla UK

Richard Winters Peebles urodził się w 1956 roku w Glasgow (Szkocja). Pisał głównie utwory dla zespołu Middle of the Road. „Only the light” było jego jedynym solowym singlem. Piosenka nie stała się hitem, a na liście UK Singles Chart zajęła bardzo niskie, 96. miejsce. Fiaskiem okazał się też album muzyka o tym samym tytule. Na Eurowizji w Brukseli wokalista wystąpił razem z chórzystką Catherine Katie Budd, która wygrała talent-show „Opportunity Knocks” w 1977 roku. Rikki zaśpiewał jako 14. w rekordowej jak na tamte czasy Eurowizji – startowały aż 22 kraje. Niestety, nie powiodło mu się. Zgarnął 47 punktów co dało mu 13. miejsce. Najwięcej (10) punktów dał mu Izrael, a niższe noty – 5 punktów – wpadły z Austrii, Szwecji i Szwajcarii. Brytyjskie jury 12 punktów dało zwycięskiej Irlandii, 10 dostały Niemcy, a 8 Belgia. Punkty prezentował Colin Berry, dyrygentem był Ronnie Hazlehurst, a konkurs pokazywała BBC1 (komentator: Terry Wogan). Eurowizję 1987 usłyszeć można było także w BBC Radio 2 z komentarzem Ray’a Moore. Rikki był pierwszym mężczyzną solowo reprezentującym Wielką Brytanię od 1973 roku jednak w historii zapisał się jako ten, który zajął dla swojego kraju rekordowo niskie miejsce. Dopiero drugi raz w historii Wielka Brytania nie weszła do czołowej dziesiątki, a wcześniej najgorszym rezultatem było 11. miejsce z 1978 roku. Niechlubny rekord najgorszego wyniku „poprawiony” będzie dopiero w 2000 roku.

Słabe wyniki na EYD i w Sopocie

31 maja odbyła się druga edycja Eurowizji dla Młodych Tancerzy, a po raz pierwszy w konkursie EBU zadebiutowała Kanada (telewizja CBC). Wielką Brytanię reprezentował Paul Liburd, który wykonał taniec zatytułowany „Under Summer” do choreografii brytyjskiego tancerza Roberta Cohana. Znów się nie udało i Wielka Brytania nie zajęła miejsca w top3, a konkurs wygrała Dania. Show było transmitowane przez BBC2, a komentatorami byli Humphrey Burton i Monica Mason, baletnica i nauczycielka tańca. W dniach 19-20 sierpnia w Sopocie odbyła się 24. edycja słynnego festiwalu. W finale (dzień międzynarodowy) zaprezentowano 23 utwory, w tym brytyjskie „Chage” wokalistki Donny Freeman. Zdobyła ona jedynie 9 punktów, co dało 14. miejsce i remis z Danią oraz Holandią (reprezentantem był zespół Maywood, który pojawi się w barwach Holandii na ESC 1990). Wielka Brytania dostała 5 punktów od jurora z Belgii, 3 z USA oraz 1 ze Szwecji, a sama nie miała swojego jurora w komisji.

Koncert charytatywny na 25-lecie

Cofnijmy się jeszcze trochę w czasie, bo oczywiście o czymś zapomnieliśmy. W 1981 roku telewizja norweska przygotowała koncert „Songs of Europe” z okazji 25-lecia istnienia Konkursu Piosenki Eurowizji. Wydarzenie odbyło się w Mysen i na celu miało zebranie pieniędzy dla Międzynarodowego Czerwonego Krzyża. Do tej pory jest to największy eurowizyjny koncert z najliczniejszą grupą zwycięzców. Zdecydowanie przebił tym samym późniejsze eventy jubileuszowe z 2005 i 2015 roku. Na scenie zaśpiewało 21 uczestników ESC, a dodatkowe osiem występów pokazano z taśmy. Ze względu na silny deszcz doszło do opóźnienia startu transmisji i zakłócenia części wystepów. Z Wielkiej Brytanii wystąpili Sandie Shaw (ESC 1967), Lulu (ESC 1969) i Brotherhood of Man (ESC 1976) i Bucks Fizz (1981). Wszyscy wykonawcy z UK wystąpili na żywo, a wśród wielkich nieobecnych byli m.in. Gigliola Cinquetti, Salome czy ABBA. W Wielkiej Brytanii koncert pokazało BBC2 z komentarzem Terry’ego Wogana. Emisja odbyła się 25 września. 26 grudnia show można było usłyszeć w BBC Radio 2 z relacją Lena Jacksona. Co ciekawe, koncert pokazany był też m.in. w Meksyku, Egipcie, Salwadorze, Jordanii, Dominikanie czy Wenezueli, ale nie był transmitowany we Włoszech, Luksemburgu, na Malcie, w Szwajcarii czy Jugosławii. Wydano też specjalną składankę „Eurovision Gala: 29 Winners – 29 Worldsuccesses.