Preselekcje znów w wersji audio
Preselekcje „A Song for Europe 1979” znów zostały dotknięte przez strajk techników BBC. Po tym, jak odbyły się próby w Royal Albert Hall w Londynie, protesty zablokowały transmisję na około godzinę przed startem. Tym samym jurorzy regionalni oceniali utwory tylko na podstawie nagrań audio. O wyjazd na Eurowizję do Izraela walczyło dwunastu wykonawców, w tym muzyk Herbie Flowers z grupą the Daisies, popowa formacja Guys’n’Dolls czy irlandzka grupa The Nolan Sisters z piosenką napisaną przez Terry’ego Bradforda z grupy Co-Co (ESC 1978). To właśnie one uznawane były za faworytki. Ostatecznie jednak zdobyły 101 punktów i 4. miejsce. Wygrał zespół Black Lace z piosenką „Mary Ann” Petera Morrisa – zdobyli 132 punkty. Co ciekawe, w trakcie głosowania nie połączono się z ostatnim w kolejności jurorem (z Manchesteru), bo Black Lace i tak mieli już ponad 12 punktów przewagi, więc głosy ostatniej komisji nic by nie zmieniły. W ten sposób jednak doprowadzono do remisu na 2. miejscu dlatego już po konkursie zweryfikowano i dodano brakującą punktację. Tym samym druga była Kim Clark z „Fantasy” (117), a trzecia Eleanor Keenan z „Call my name” (109 punktów). Ostatnie miejsce zajęła Linda Kendrick – miała 33 punkty.
Kontrowersje wokół „Mary Ann”
W 1969 roku Terry Dobson wraz ze swoim szkolnym kolegą Ianem Howarthem założył The Impact, pięcioosobowy zespół popowy. W składzie pojawili się też Alan Barton, Steve Scholey i Nigel Scott. Grupa zmieniła później nazwę – najpierw na Penny Arcade, a później na Love or Confusion. Po paru roszadach, odejściach i powrotach, w 1975 roku formacja dostała nową nazwę – Black Lace. W 1976 Ian Howarth po raz drugi (tym razem definitywnie) opuścił grupę, a jego miejsce zajął Colin Gibb. W 1976 roku grupa odbyła trasę koncertową po miastach UK. Zaczęła zdobywać popularność i pierwsze muzyczne wyróżnienia. Wydali też wtedy swoją pierwszą EP-kę. Eurowizyjne „Mary Ann” było ich pierwszym singlem. Ponieważ piosenka wymagała bardziej gardłowego głosu, postanowiono, że do jej wykonywania wykorzysta się wokal Alana Bartona, a Steve Scholey, lider zespołu, będzie odsunięty w cień, co miało zagrozić jego pozycji. Pojawiły się też problemy z oryginalnością piosenki. Doszukano się podobieństw do piosenki „Oh Carol” grupy Smokie, jednak wytwórnia ATV Music podkreślała, że jest to tylko przypadek. Po opublikowaniu zapisu nutowego, sprawa ucichła. Nie było jednak tajemnicą, że Black Lace często chcieli być porównywani do Smokie. Piosenka „Mary Ann”, chociaż wygrała głosowanie w preselekcjach, nie odniosła sukcesu. Dotarła jedynie do 42. miejsca UK Singles Official Charts, co było najniższym wynikiem dla piosenki brytyjskiej z Eurowizji przez wiele lat.
7. miejsce, tak jak podczas debiutu
Chociaż Eurowizja odbywała się w Jerozolimie, BBC miało w niej swój wkład. Telewizja IBA pożyczyła bowiem od Brytyjczyków kamery do nadawania w kolorze. Wielka Brytania wystartowała jako siedemnasta w kolejności. Zdobyła 73 punkty, co dało 7. miejsce i 3 punkty straty do szóstej Danii. Najwięcej punktów Black Lace dostali od Danii i Norwegii (po 10), 8 dorzuciły Włochy i Niemcy. Jury brytyjskie swoje 12 punktów przekazało zwycięskiemu Izraelowi, 10 Luksemburgowi, a 8 Niemcom. Punkty podawał Colin Berry, a konkurs transmitowano w BBC1 z komentarzem John’ego Dunna i w BBC Radio 2 gdzie relacjonował Ray Moore. Po raz pierwszy od lat Eurowizji nie komentował Terry Wogan – słynny dziennikarz i prezenter zrezygnował po tym gdy skrytykował zwycięski utwór Izraela z 1978 roku – twierdził, że „A-Na-Ni-Bi” w wymowie brzmi jak „I wanna be a polar bear„. Historia Wielkiej Brytanii na Eurowizji zatoczyła koło, bowiem 7. miejsce zajęto po raz drugi. Pierwszy raz stało się to w 1957 roku gdy kraj debiutował w konkursie. Co ciekawe, dopiero pierwszy raz od debiutu Wielka Brytania dwa lata z rzędu nie zajęła miejsca w czołowej czwórce finału.
Black Lace także w Sopocie
Grupa Black Lace dopiero po Eurowizji odniosła komercyjny sukces, jednak ich pierwszy singiel po udziale w konkursie („So Long Suzy Baby„) nie trafił w gust Brytyjczyków. Świetnie jednak radzili sobie „na wyjazdach”, m.in. podczas festiwali w Polsce (Sopot Festival) czy Bułgarii. W ramach Sopot Festival 1979 odbył się półfinał czyli Konkurs Wytwórni Fonograficznych gdzie Black Lace byli jednym z dwóch reprezentantów Wielkiej Brytanii. Zaśpiewali „Życie jest jakie jest” i zajęli 5. miejsce z 47 punktami. Lepiej wypadła jednak inna przedstawicielka tego kraju. Patti Boulaye za „You stepped into my live” wywalczyła 3. miejsce (61 punktów). Podobnie jak ostatnio, Wielka Brytania nie miała w finale Interwizji swojego reprezentanta. Warto jednak dodać, że pierwszy raz w historii reprezentant z Eurowizji od razu pojawił się też na Sopot Festival. Grupa w 1980 koncertowała w Danii, gdzie występowała razem z Tommy’m Seebachem (Dania 1979). Ich największym (i w sumie jedynym) przebojem było „Agadoo” z 1984 roku, które dotarło do 2. miejsca listy singli w Wielkiej Brytanii i było też notowane w paru innych krajach. W 2015 roku grupa (w nowym składzie) wydała dwa remixy tej piosenki. Zespół funkcjonuje do dziś jako kwartet (Colin Gibb, Gordon King, Dene Michael, Craig Harper), a na koncie ma 15 albumów i 29 singli (w tym remixy).
źródło: BBC, Wikipedia, fot.: Wales Online
DZIENNIK-EUROWIZYJNY.pl 