VII Festival di Sanremo odbył się w dniach 7-9 lutego 1957 w Salone delle feste del Casino di Sanremo i transmitowany był w telewizji i radiu od godziny 22:00. Prowadzącymi byli Marisa Allasio, Nunzio Filogamo i Fiorella Mari. Znacznie zwiększono grono uczestników, a w półfinałowych seratach wystąpiło łącznie 17 wykonawców śpiewających 19 piosenek. Większość wokalistów miała już na koncie wcześniejsze starty w Sanremo, w tym Tonina Torrielli, która reprezentowała Włochy podczas Eurowizji 1956. Podczas pierwszej seraty zaśpiewano 10 piosenek, podczas drugiej 9, a jurorzy po każdej części wskazywali 5 piosenek, które weszły do finału. Co ciekawe, decydowało aż 280 osób, z czego 70 było reprezentantami publiczności, a 210 to przedstawiciele stacji RAI. Dodatkowo każda piosenka wykonywana była przed dwóch różnych wykonawców, a poza częścią konkursową przygotowano też czwartą seratę poświęconą utworom przygotowanym przez niezależnych od wytwórni twórców. W finale wygrała kompozycja „Corde della mia chitarra” śpiewana przez Claudio Villę oraz Nunzio Gallo. Piosenka zdobyła 63 punkty. Na miejscu drugim „Usignolo”, którą także wykonywał Claudio oraz Giorgio Consolini (57 punktów). Na miejscu trzecim „Scusami” prezentowane przez Gino Latillę oraz Toninę Torrielli. Nie obyło się bez kontrowersji – jedna z piosenek została wykluczona przez startem festiwalu, bo była już opublikowana wcześniej, a z kolei utwór „Caseta in Canada”, który miał najbardziej spodobać się publiczności, zajął dopiero 4. miejsce. Po zwycięstwie, Nunzio Gallo podszedł do swojego idola Natalino Otto i … przeprosił go, że wygrał. Natalino był idolem Nunzio i uznany został przez triumfatora za największe zagrożenie w walce o wygraną, jednak piosenka, którą wykonał znalazła się dopiero na 6. miejscu.
Najdłuższy utwór w historii Eurowizji
Nunzio Gallo urodził się 25 marca 1928 roku w Telese Terme. Co ciekawe, rodzice dopiero na drugi dzień zarejestrowali jego narodziny. Zadebiutował w wieku 17 lat na scenie Teatro delle Palme w Neapolu. W 1956 roku wygrał popularny program Canzonissima, a już rok później zadebiutował podczas Sanremo, gdzie został jednym z dwóch zwycięzców. Telewizja RAI zdecydowała, że to właśnie on zostanie reprezentantem kraju podczas Eurowizji. Piosenkę „Corde della mia chitarra” („Struny mej gitary”) napisali Mario Ruccione (muzyka) i Giuseppe Fiorelli (tekst). To rekordowa, ze względu na czas trwania, piosenka w historii Eurowizji. Trwała łącznie 5 minut i 9 sekund i to z jej powodu EBU od 1958 roku wprowadziło zasadę, że konkursowy utwór nie może być dłuższy niż 3,5 minuty (później skrócono czas do 3 minut). Nunzio był pierwszym mężczyzną śpiewającym dla Włoch na Eurowizji. Zanim trafił na konkurs, miał już na koncie 7 singli, wydanych przez wytwórnię Odeon, wystąpił też w czterech filmach.
Pierwsza Eurowizja z pełnymi wynikami
Podczas Eurowizji 1957 we Frankfurcie startowało dziesięć państw, a Włochy prezentowały się jako czwarte w kolejności, pomiędzy debiutującymi Austrią i Wielką Brytanią. To właśnie brytyjskie jury dało Italii najwięcej punktów – 2 głosy. Podobnie zrobiła Holandia. Luksemburg, Belgia i Dania dorzuciły po jednym, więc łącznie Nunzio zebrał 7 punktów i zajął 6. miejsce. Punkt więcej mieli Luksemburg i Niemcy, a punkt mniej Wielka Brytania. Włoskie jury doceniło całującą się na scenie parę z Danii (3 punkty), ale najwyższą notę przyznano Luksemburgowi (4 punkty). Zwycięska Holandia dostała z Włoch 1 punkt. Wyniki głosowania jurorów RAI przedstawił Nunzio Filogamo, prowadzący Sanremo 1957, z kolei komentatorką dla Programma Nazionale była Bianca Maria Piccinino, dziennikarka i prezenterka, która ma teraz 97 lat. Po powrocie z Eurowizji Nunzio Gallo nadal brał udział w różnych festiwalach, a w tym samym roku wygrał Concorso Nazionale della Piedigrotta. Rok później triumfował podczas Festival di Napoli Odnosił też spore sukcesy fonograficzne, więc w 1962 powrócił do Sanremo już jako gwiazda. Sprawdzał się także jako aktor, występując w wielu filmach. W 1959 roku poślubił Biancę Marię Varriale, z którą miał czwórkę dzieci.
23 września 2007 roku, krótko po swoich ostatnim publicznym występie i otrzymaniu nagrody za całokształt twórczości doznał rozległego wylewu krwi do mózgu. Trafił do szpitala w Neapolu, gdzie spędził wiele miesięcy. Na początku 2008 przeniesiono go do innej kliniki, jednak jego stan nadal się pogarszał. Trzy dni przed śmiercią trafił do ośrodka rehabilitacyjnego w Telese Terme, gdzie się urodził. Niestety 22 lutego zmarł w wieku 79 lat. W swojej karierze wydał trzy albumy (ostatni z 1978), jedenaście EP-ek i 85 singli. Pojawił się w ponad 20 filmach, w tym w „La guerra di Mario” z 2005 roku. Aktywny muzycznie był do samej śmierci.
Fot: Italia Canora
DZIENNIK-EUROWIZYJNY.pl 