Historia Wielkiej Brytanii na Eurowizji 1984: Piłkarskie związki z konkursem w Luksemburgu

Kibice doprowadzili do burd w Luksemburgu

Finał selekcji brytyjskich 1984 „A Song For Europe” odbył się 4 kwietnia w londyńskim centrum telewizyjnym i poprowadził go Terry Wogan. Aż połowę stawki zapełniły piosenki Paula Curtisa. W finale wystąpiły m.in. Hazell Dean czy Sinitta, które później osiągną spory sukces komercyjny ze swoimi innymi utworami, natomiast w selekcjach nie wypadli najlepiej – Sinitta była 4, a Hazell czwarta. Wygrał zespół Belle and the Devotions z piosenką „Love Games” Paula Curtisa i Grahama Sachera. Utwór zdobył 112 punktów, w tym maksymalne noty (15 pkt) z Edynburga, Norwich, Belfastu, Londynu, Bristolu i Birmingam. Druga była grupa First Division z „Where the action is” tych samych autorów, a trzecie Nina Shaw z „Look at me now„. Selekcje odbyły się na miesiąc przed Eurowizją w Luksemburgu. Wcześniej, bo w listopadzie 1983 roku ponad 20 angielskich kibiców zostało aresztowanych w Luksemburgu po tym jak pijani doprowadzili do burd w stolicy kraju na wieść, że pomimo wygranej z reprezentacją tego kraju w kwalifikacjach do Euro 1984 odpadli z mistrzostw gdy tego samego dnia Dania pokonała Grecję i wyprzedziła ich w grupie. Źli na eliminację Anglicy przemaszerowali przez stolicę Luksemburga niszcząc samochody i wybijając szyby w sklepach. To drugie takie wydarzenie w Luksemburgu związane z zachowaniem angielskich kibiców po zamieszkach z 1977 roku.

Brytyjski skandal

To właśnie dlatego po występie Belle and the Devotions na Eurowizji Luksemburgu oklaski zmieszały się z buczeniem na reprezentację Wielkiej Brytanii, gdyż lokalni widzowie nadal mieli im za złe zachowanie z listopada 1983. Ostatecznie Belle and the Devotions zajęły w finale 7. miejsce z wynikiem 63 punktów. Nie dostały żadnej dwunastki, a 10 punktów dały im Włochy. Po 8 dorzuciły Norwegia i Irlandia. Jury z Luksemburga dało tylko 1 punkt. Grupa, w skład której weszły Kit Rolfe, Laura James i Linda Sofield, zapamiętana została głównie z powodu reakcji publiczności i powiązań z piłkarskim skandalem. Dodatkowo okazało się, że trzy chórzystki zespołu (w tym Hazell Dean) wykonywały w trakcie występu niemal całą wokalną robotę (poza kamerami), a mikrofony Laury i Lindy nie były nawet włączone. Co ciekawe, sama Kit Rolfe była już na Eurowizji jako chórzystka grupy Sweet Dreams i ona sama schowana była wtedy poza okiem kamery. Kit pojawi się na ESC jeszcze raz w 1991 roku gdy razem z Hazell Dean będzie wspierać wokalnie Samanthę Janus w Rzymie. Zespół Belle and the Devotions powstał w 1983 i rozpadł się rok później. Ich eurowizyjny utwór dotarł do 11. miejsca UK Singles Official Charts Company i był też notowany w Irlandii.

Graham Sacher napisał tekst do „To nie ja”

Jury brytyjskie przyznało 12 punktów Danii, 10 Szwajcarii, 8 Irlandii, a 7 zwycięskiej Szwecji. Punkty po raz kolejny prezentował Colin Berry. Przypomnę, że zadebiutował w tej roli w 1977 i punkty podawać będzie aż do 2002 roku z przerwą w 1980 i 1998. Konkurs transmitowany był przez BB1 (komentator: Terry Wogan) i British Forces Radio (komentator: Richard Nankivell). To czwarte w historii siódme miejsce dla Wielkiej Brytanii. Jest to jednocześnie drugi najniższy wynik od momentu debiutu i drugi najsłabszy wynik punktowy od momentu wprowadzenia systemu głosowania z notami od 1 do 12. Z ciekawostek domykających temat Eurowizji 1984 i udziału Wielkiej Brytanii warto nadmienić, że Graham Sacher, który współtworzył „Love Games” jest też autorem angielskich słów do piosenki „Once in a lifetime„ Edyty Górniak, która reprezentowała Polskę na Eurowizji 1994 w Dublinie.

Eurowizja dla Młodych Muzyków i powrót Sopot Festival

22 maja 1984 w Szwajcarii odbyła się druga Eurowizja dla Młodych Muzyków. Reprezentantka Wielkiej Brytanii – klarnecistka Emma Johnson – zajęła 3. miejsce przegrywając tylko z reprezentantami Holandii i Finlandii. W skład jury wchodził walijski kompozytor Alun Hoddinott, a konkurs transmitowany był przez BBC. Dla Wielkiej Brytanii to pierwsze miejsce na podium EYM, ale nie ostatnie. W połowie sierpnia powrócił Sopot Festival, a w finale uczestniczyło aż 28 wykonawców z całego świata. Wielka Brytania także miała swoich reprezentantów – Kaz. Grupa zajęła 9. miejsce z 19 punktami co jednak nie było sukcesem, bo z uwagi na szereg remisów piosenkę brytyjską wyprzedziło w rankingu piętnaście innych, a w samym top3 znalazło się aż siedem krajów, w tym trzy na pierwszym miejscu. Wielka Brytania nie miała swojego jurora w Sopocie, a punkty dostałą z Finlandii, Kuby, Holandii, Belgii, Szwecji i Bułgarii.