Historia Wielkiej Brytanii na Eurowizji: Przewracające się rekwizyty i szóste miejsce w Monachium

Kto wygrał preselekcje w 1983?

Selekcje brytyjskie 1983 pełne były kompozytorskich powrotów, a za utworami stały nazwiska dość znane i kojarzone już z „A Song for Europe” czy nawet Eurowizją. Finał odbył się 24 marca w Television Theathre w Londynie, a prowadzącym był Terry Wogan. Wygrało trio Sweet Dreams z „I’m never giving up” ze 109 punktami, w tym maksymalnymi notami (15 punktów) z Cardiff, Norwich, Glasgow, Bristolu i Birmingham. Drugie było Mirror (także trio) z „We’ve got all the time in this world” napisane przed eurowizyjnych twórców – Tony’ego Hillera i Paula Curtisa. Na trzecim była grupa Casablanca z „With Love”. Formacja nie funkcjonowała zbyt długo, ale jej członkinie później samodzielnie pojawiały się w selekcjach. Piąte miejsce zajął utwór napisany przez duet Stephanie de Sykes i Stuarta Slatera, a na samym końcu rankingu był Sam Childs z „I’m Going Home”. Co ciekawe, piosenka „When the kissing stops” grupy Rubic miała być oryginalnie przygotowana dla Brotherhood of Man, jednak formacja nie zdecydowała się na udział w selekcjach – uznała to za zbyt ryzykowne.

Sweet Dreams poza top5 Eurowizji

Grupa Sweet Dreams składała się z Carrie Gray, Helen Kray i Bobby’ego McVay’a. Zespół powstał specjalnie po to, by wykonać utwór „I’m never giving up” podczas selekcji 1983 i często porównywano ich do Bucks Fizz, które powstało w tym samym celu. Faktycznie kwartet, który wygrał Eurowizję 1981 był inspiracją dla wielu innych zespołów, np. grupy Lovin’ Feeling, w której śpiewał Bobby – formacja w selekcjach 1982 zajęła 4. miejsce. „I’m never giving up” napisali Ron Roker, Phil Wigger i Jan Pulsford. Piosenka dotarła do 21. miejsca na UK Singles Charts i była też notowana na irlandzkiej liście IRMA. Na Eurowizji w Monachium Sweet Dreams zaśpiewali z trzeciej pozycji startowej i zdobyli 79 punktów – dało im to 6. miejsce. Dostali 12 punktów ze Szwecji, 10 z Austrii czy 8 ze Szwajcarii. Trio ubrało się w stroje do ćwiczeń – Bobby na niebiesko, Carrie na czerwono, a Helen na żółto. Wykorzystali stołki jako rekwizyty, które w pewnym momencie zostały przewrócone zgodnie ze zmieniającą się tonacją piosenki. Sweet Dreams było najwyżej notowanym w 1983 zespołem. Jury brytyjskie 12 punktów przyznało Jugosławii, 10 dostał Izrael, a 8 Szwecja. Zwycięski Luksemburg nie otrzymał ani jednego punktu. Głosowanie z Wielkiej Brytanii przedstawił Colin Berry, a konkurs relacjonowali Terry Wogan dla BBC1 i Richard Nankivell dla radia BFBS.

Kolejna grupa, która nie przetrwała

Po raz pierwszy w swojej historii Wielka Brytania zajęła 6. miejsce i był to drugi z rzędu konkurs, w którym kraj nie skończył w czołowej piątce. Od debiutu stało się tak dopiero szósty raz. W 2008 roku Carrie Gray przyznała w wywiadzie, że w latach 80. zajęcie szóstego miejsca było powodem do wstydu, chociaż w obecnych czasach byłby to sukces. Doszukiwano się wielu podobieństw pomiędzy udziałem UK w 1982 roku (z Bardo) i w 1983 zresztą reprezentanci zajęli dość podobne miejsca. Piosenka Sweet Dreams nie była jednak aż tak wysoko notowana w Wielkiej Brytanii jak duetu Bardo. W sierpniu 1983 grupa wydała piosenkę „17 Electric” jednak nie odniosła sukcesu co doprowadziło do rozpadu zespołu. Carrie Gray uznała po latach, że w 1983 roku Eurowizja była tak popularna w UK, że powoli czuć było już przesyt tym konkursem, stąd Sweet Dreams nie osiągnęło wielkiej popularności. Aktualnie Carrie ma 56 lat i pracuje jako trener wokalny oraz prezenterka i wokalistka sesyjna. Bobby został prezenterem radiowym, a w 2015 został zaproszony do dołączenia do spin-off’owej grupy The Fizz (bazującej na sławie Bucks Fizz) i koncertował z nią przez paręnaście miesięcy. W 2018 opuścił grupę i aktualnie dzieli swój czas na życie w Wielkiej Brytanii i we Włoszech.