Eurowizja w Harrogate. Gdzie to jest?
Po kolejnym zwycięstwie Wielkiej Brytanii Konkurs Piosenki Eurowizji 1982 trafił do Harrogate w Anglii. Areną muzycznych zmagań było Harrogate International Centre, a w Openingu pokazano specjalny filmik w którym wyjaśniono gdzie w ogóle leży to miasto bo wybór lokalizacji był dość zaskakujący. Konkurs odbył się 24 kwietnia, a prowadzącą była Jan Leeming, urodzona w 1942 roku prezenterka, która w latach 80. była jedną z najbardziej znanych spikerek wiadomości. Nowością wprowadzoną przez Brytyjczyków podczas Eurowizji 1982 było pokazanie komentatorów przed każdym z występów. Nie pokazano jedynie Izraela (brak komentatora) i Jugosławii (komentator nie był obecny w Harrogate). W pocztówkach puszczano też hymny narodowe (chociaż w UK zamiast tego zaprezentowano „Land of Hope and Glory”, a w Izraelu „Hava Nagila”). Startowało 18 państw, wycofały się Francja i Grecja przy czym ten drugi kraj miał reprezentanta i piosenkę (miał zaśpiewać jako drugi). Nie było żadnych debiutantów. Chociaż Francja i Grecja wycofały się z udziału, nadawcy RTL i ERT transmitowali konkurs.
Paul Curtis z trzema utworami w stawce
Na miesiąc przed finałem w Londynie odbyło się „A Song for Europe” prowadzone przez Terry’ego Wogana. O reprezentowanie kraju walczyło ośmiu wykonawców, a grupa Bucks Fizz wystąpiła jako gość specjalny prezentując nowy utwór „My Camera Never Lies„. Był to rok Paula Curtisa, uznanego kompozytora mającego sporo sukcesów eurowizyjnych na koncie. Planował on samodzielnie wykonać dwa z trzech utworów, które zostały zakwalifikowane, ale zrezygnował gdy poznał kolejność startową. Zaśpiewał tylko „No matter How I try„, a „Different Worlds and different people” przekazał grupie Lovin’ Feeling natomiast „How Long” dał zespołowi The Weltons. W selekcjach pojawiła się też synthpopowa formacja Q-Feel oraz kwartet Good Looks złożona z Lewisa i Lavini – rodzeństwa Clodagh Rodgers, która reprezentowała kraj w 1971. O wynikach decydowało siedmiu jurorów regionalnych. Ich głosowanie wygrał duet Bardo z „One Step Further” – 15 maksymalnych punktów z Londynu. Na drugim miejscu zremisowali The Touring Company z „Every Step of the Way” i Good Looks z „Every Day of My Life”. Paul Curtis zajął 4. miejsce, a na tej samej pozycji znalazła się też jego druga piosenka. Trzecia zajęła siódme miejsce, natomiast ostatni był Rich Gypsy.
Faworyci zajmują tylko siódme miejsce
Podobnie jak Bucks Fizz także Bardo powstało głównie z myślą o preselekcjach. Był to duet złożony z Sally Ann-Triplett i Stephena Fischera. Sally reprezentowała UK już wcześniej jako wokalistka grupy Prima Donna. Co istotne, to jedyna brytyjska wokalistka, która dwukrotnie (chociaż nie solowo) wygrała preselekcje brytyjskie. To jedna z czterech osób, które dwa razy reprezentowały Wielką Brytanię na Eurowizji (wcześniej Ronnie Carroll, Cliff Richard i Cheryl Baker). Stephen pierwotnie miał dołączyć do Bucks Fizz w momencie ich udziału w Eurowizji jednak nie mógł tego zrobić z powodu obowiązującego kontraktu z Godspell. Bardo dowodzone było przez Nicholę Martin, która odpowiedzialna była za sukces Bucks Fizz. „One Step Further” napisane przez Simona Jefferisa był pierwszym singielm duetu. Trafił na 2. miejsce UK Singles Chart i był faworytem bukmacherów do wygrania Eurowizji. Bardo zaśpiewali z czwartej pozycji startowej i mimo dobrych typowań zajęli jedynie siódme miejsce na 18 krajów. Zebrali 76 punktów na co złożyło się m.in. 12 punktów z Luksemburga i Austrii, 10 punktów z Turcji czy 7 z Irlandii. Jury brytyjskie swoją dwunastkę dało Szwajcarii, 10 Austrii, a 8 zwycięskim Niemcom. Punkty podawał Colin Berry, a konkurs transmitowano przez BBC1 (Terry Wogan) i BBC Radio 2 (Ray Moore). Siódme miejsce zostało zajęte przez UK już po raz trzeci w historii, ale od 1982 roku a do 1986 włącznie każda „parzysta” Eurowizja kończyć się będzie dla tego kraju takim właśnie wynikiem.
Rozpadli się, pokochali, potem rozeszli
„One Step Further” uznawane było za utwór nowoczesny ze względu na wykorzystanie wielu elektronicznych instrumentów. Zapamiętano też błąd gramatyczny w tekście – „I could have tooken one step further”) jednak BBC nie wymagała wprowadzenia zmian, chociaż robiła tak z wcześniejszymi utworami, jeśli doszukano się gramatycznej wpadki. Pierwotnie planowano dalszą działalność duetu Bardo, jednak po słabym odzewie na nowy singiel „Talking out of line” zrezygnowano z wydania albumu i duet się rozpadł. Chociaż już nie działali razem jako Bardo, Sally Ann i Stephen związali się ze sobą uczuciowo. Spędzili trochę czasu we Francji i występowali pod nową nazwą. W 1990 roku Sally urodziła Stephenowi syna jednak para rozstała się parę lat później. W 2010 znów połączyli siły by wykonać „One Step Further” w Londynie podczas West End Eurovsion Night. W 2013 roku wydali album „The Best of Bardo” poprzez iTunes. Ich intensywna choreografia z Eurowizji została odtworzona we fragmencie przez Mansa Zelmerlowa i Mel Giodroyc w finale selekcji „You Decide” 2019.
Pierwsza Eurowizja dla Młodych Muzyków
W roku 1982 Wielka Brytania była też organizatorem pierwszej Eurowizji dla Młodych Muzyków. Konkurs powstał w ramach inspiracji BBC Young Musician of the Year. Pierwsza edycja decyzją EBU trafiła do Manchesteru, a dokładniej do Free Trade Hall. Prowadzącym był Humphrey Burton, który powitał widzów po angielsku, francusku i niemiecku. Muzykom towarzyszyła BBC Northern Symphony Orchestra pod batutą Brydena Thomsona, a zwycięzca otrzymał czek na tysiąc funtów. Konkurs zorganizowano już 11 maja, 2 tygodnie po tym jak BBC przygotowała Konkurs Piosenki Eurowizji. Zarówno w Harrogate jak i w Manchesterze wygrały Niemcy. Drugie miejsce zajęła Francja, a trzecie Szwajcaria. Anna Markland, pianistka z Wielkiej Brytanii, nie znalazła się w top3. O wynikach decydowało międzynarodowe jury, w skład którego wchodzili m.in. przedstawiciele Argentyny, Włoch, Stanów Zjednoczonych czy Związku Radzieckiego. Konkurs był pokazywany w dziewięciu krajach.
Źródło: BBC, Wikipedia, YouTube, fot.: Yorkshire Live
DZIENNIK-EUROWIZYJNY.pl 