Wielka Brytania wraca do tradycyjnych selekcji
Ze względu na niskie poparcie społeczne dla wyboru wewnętrznego grupy The Shadows na reprezentanta kraju w 1975 roku i niewielką frekwencję w głosowaniu widzów telewizja BBC postanowiła wrócić do otwartego formatu preselekcji, w którym wybierano zarówno wykonawcę jak i utwór. Zmiana wynikała także z apelu Stowarzyszenia Wydawców Muzycznych dla autorów piosenek i kompozytorów by to oni mogli wybierać reprezentanta. W selekcjach udział wzięło 12 wykonawców, wskazanych przez organizację – kompozytorzy piosenek sami wybierali kto ma je śpiewać. Finał odbył się 25 lutego w Royal Albert Hall w Londynie, czyli tam, gdzie w 1960 i 1968 roku BBC zorganizowała Eurowizję. Prowadzącym był Michael Aspel, który prowadził finał narodowy 1969. O wynikach nie decydowali jednak widzowie, a jurorzy z 14 regionów. Wszystkie piosenki miały orkiestrową oprawę, a „A Song For Europe” miało ponad 12-milionową publiczność przed telewizorami, co dało 18. miejsce na liście najpopularniejszych programów Wielkiej Brytanii w tym tygodniu. W stawce była m.in. grupa Co-Co (będzie reprezentować kraj w 1978), Polly Brown z Birmingham, która zaśpiewała jeden utwór samodzielnie, a drugi w zespole Sweet Dreams, pochodzący z Essex Hazell Dean – wokalista dance pop, brytyjsko-australijski muzyk county Frank Ifield (zajął 2. miejsce w selekcjach 1962), pochodząca z Północnej Walii Tammy Jones, czy reprezentujący Yorkshire Tony Christie. W głosowaniu wygrał jednak kwartet Brotherhood of Man z piosenką „Save your kisses for me” zdobywając 140 punktów, w tym 12 punktów z Leeds, Newcastle, Aberdeen i Glasgow. Drugie było Co-Co (w skład grupy wchodziła Cheryl Baker, która w 1981 roku reprezentować będzie UK z Bucks Fizz) z piosenką „Wake Up„. Mieli tylko 2 punkty mniej od zwycięzcy, a najwyższe noty dostali od Norwich i Plymouth. Trzecia pozycja należała do Tony’ego Christie z „Queen of the Mardi Gras” – miał 129 punktów i cztery dwunastki: z Manchesteru, Belfastu, Cardiff oraz Londynu. Najsłabiej wypadł Frank Ifield z „Ain’t gonna take no for an answer” – miał 21 punktów. Spośród wszystkich utworów tylko ten zwycięski trafił do notowania UK Singles Chart.
„Save your kisses for me” z szuflady na Eurowizję
Brotherhood of Man powstało w 1969 roku, a pomysłodawcą był producent Tony Hiller. Planowo miała być to formacja, w której skład często będzie się zmieniał. W pierwotnym składzie byli John Goodison, Tony Burrows, Roger Greenway, Sue Glover i Sunny Leslie. Ich pierwszym singlem było „Love One Another„, ale nie był to sukces, natomiast już kolejny utwór „United we stand” stał się światowym hitem, bardzo często grany był w Wielkiej Brytanii, a przebił się także na amerykański rynek. Po sukcesie Burrows opuścił zespół i od teraz Brotherhood of Man było kwartetem. Kolejny przebój na koncie grupy to „Where are you going to my love„, które notowane było nie tylko w UK, ale też w Kanadzie i Stanach oraz zostało zcoverowane przez Olivię Newton-John czy The Osmonds. W 1971 roku John Goodison opuścił grupę, a zastąpił to amerykański wokalista Hal Atkinson. Kolejne odejście to Roger Greenway, na którego miejsce wszedł Russel Stone. Niestety zespół nie odnosił kolejnych sukcesów i rozpadł się po tym, gdy został odrzucony przez wytwórnię. W 1972 roku powstał na nowo, jako trio – w skład weszli Martin Lee, Nicky Stevens i Lee Sheridan. W 1973 do grupy dodano Sandrę Stevens. Zespół wydawał kolejne utwory, ale nie szło mu najlepiej, aż do piosenki „Lady„, która trafiła w gusta całej Europy. Ten sukces upewnił formację w konieczności nagrania debiutanckiego albumu, jednak „Good Things Happening” nie zostało dobrze przyjęte. Mimo tego Brotherhood of Man koncertowali w całej Europie i pracowali nad nowymi utworami. Jednym z nich było „Save your kisses for me”, a producent Tony Hiller wiedział, że udział formacji w selekcjach może poprawić notowania grupy, stąd zgłosił się do „A Song for Europe”. Piosenka zakwalifikowała się do finału i wygrała. Utwór wydano w marcu i szybko trafił na 1. miejsce oficjalnej listy przebojów. Piosenka została napisana w 1974 roku przez Lee Sheridana i trafiła do analizy przez grupę różnych songwriterów podczas specjalnej sesji. Uznali, że utwór jest dość niezdarny, wprowadzono wiele zmian, w tym dodano nowy tytuł – „Oceans of Love”. Sheridan nie był zadowolony z tych zmian i piosenka trafiła do szuflady. Wyjęto ją z niej gdy okazało się, że brakuje im jednego utworu by zamknąć nowy album. Tym razem „Save your kisses for me” w oryginalnej wersji zostało zaakceptowane i w takiej formie zgłoszono je do selekcji.
Trzecie zwycięstwo Wielkiej Brytanii
Podczas Eurowizji 1976 w Holandii zespół zaśpiewał jako pierwszy, co jednak nie przeszkodziło w osiągnięciu sukcesu. Dzięki charakterystycznym strojom i choreografii zdobyli 164 punkty i 1. miejsce. Co ważne, to najlepszy wynik procentowy jeśli chodzi o zdobyte punkty – średnio kraje dawały im 9,65 punktów. 12 punktów trafiło na konto Brytyjczyków ze Szwajcarii, Izraela, Belgii, Norwegii, Grecji, Hiszpanii i Portugalii, 10 od Holandii, Finlandii, Austrii, Monako i Jugosławii, a najniższą notę jaką „Save your kisses for me” dostało są 3 punkty z Irlandii. Jury BBC 12 punktów dało Szwajcarii, 10 Irlandii, a 8 Francji. Punkty przekazał Ray Moore, a konkurs relacjonowali Michael Aspel (BBC1), Terry Wogan (BBC Radio 2) i Andrew Pastouna z Richardem Astbury (BFBS Radio). Brotherhood to trzeci reprezentant Wielkiej Brytanii, który wygrał Eurowizję. Piosenka stała się przebojem międzynarodowym, dotarła do pierwszych miejsc list przebojów w wielu krajach, a w Wielkiej Brytanii była najlepiej sprzedającym się singlem roku. Jest to też jeden z najlepiej przyjętych na rynku zwycięskich utworów w historii Eurowizji. „Save your kisses for me” trafiło na szczyty list przebojów w Belgii, Francji, Irlandii, Holandii, Norwegii, Hiszpanii, Wielkiej Brytanii i Stanów Zjednoczonych (US Billboard Easy Listening), było też w top5 w Niemczech, Szwajcarii, Austrii, RPA i Australii. Piosenka trafiła też do rocznych zestawień w pięciu krajach. Doczekała się mnóstwa coverów (m.in. w wykonaniu Margo Smith), a sam zespół wydał dwie nowe wersje piosenki, w tym też wersję po hiszpańsku. Utwór znalazł się też w stawce jubileuszowego konkursu „Congratulations” na 50-lecie Eurowizji i zajął tam 5. miejsce. Swoje wersje utworu nagrali też m.in. Helena Vondrackova, Filip Kirkorow, Eden Alene czy Dadi Freyr. Istnieje też polska wersja!
Kolejne wzloty i upadki po Eurowizji
Brotherhood of Man jeszcze zanim wygrali Eurowizję, wypuścili na rynek drugi album, ale po konkursie pojawiła się re-edycja z „Save your kisses for me” co było strzałem w dziesiątkę. Następnie planowano pokazać światu nowy, bardziej soulowy materiał, ale ze względu na triumf na ESC uznano, że lepiej nadal iść w stronę popu. Wydano więc „My Sweet Rosalie„, które było niemal kopią eurowizyjnego hitu. Niestety, nie przyjął się. W 1977 pojawił się „Oh Boy (The Mood I’m in)” w którym większość utworu śpiewały panie. Udało się osiągnąć top10 na UK Singles Chart, a jeszcze lepiej poszło piosence „Angelo„, dzięki której o zespole znów było głośno w Europie. Do tej pory grupa (w zmieniającym się składzie) wydała 16 albumów, 2 składanki i 31 singli. Ostatni sukces na listach przebojów mieli w 1980 z albumem „Sing 20 Number One Hits”, który w Wielkiej Brytanii pokrył się złotem. Wikipedia podaje, że łącznie Brotherhood of Man spędzili 98 tygodni na UK Singles Chart (w tym osiem tygodni na 1. miejscu) oraz 40 tygodni na liście najpopularniejszych albumów. W aktualnym składzie grupy są Martin Lee, Lee Sheriden, Nicky Stevens, Sandra Stevens oraz Barry Upton. Grupa wciąż występuje okazjonalnie podczas różnych programów telewizyjnych czy wydarzeń na żywo. Ich muzyka często grana jest w barach gejowskich w Londynie, a sama formacja parę razy była gościem w słynnym „G-A-Y”.
Sopot Festival 1976
Wielka Brytania odnosiła mnóstwo sukcesów na Eurowizji, ale też podczas Sopot Festival. W 1976 w półfinale (tzw. „Dzień Polski”) kraj reprezentował John Dawson Read ze swoją wersją utworu „Wiem, że to miłość”. Zdobył 12 punktów i 5. miejsce pokonując m.in. Alicję Majewską. W finale zaśpiewał „Chrysalis a Friend of Mine” i wywalczył 3. miejsce z 96 punktami. Lepiej wypadli jedynie reprezentanci ZSRR i Bułgarii. John urodził się w Wokingham, a karierę muzyczną zaczął w 1975 roku, co oznacza, że już rok później wysłano go do Sopotu. W 1976 roku, po sukcesie w Trójmieście i wydaniu drugiego albumu wokalista i autor piosenek zniknął z muzycznego show-biznesu. Powrócił dopiero w 2005 za namową fanów. Wygrał wtedy trzeci album.
źródło: Wikipedia, BBC, fot.: Official Charts
DZIENNIK-EUROWIZYJNY.pl 