Historia Wielkiej Brytanii na Eurowizji 1971: Katolickie nogi Clodagh Rodgers w Dublinie na przekór groźbom śmierci

Wybór reprezentantki podyktowany konfliktem

Formuła wyboru piosenki na Eurowizję dla wskazanego wewnętrznie reprezentanta świetnie się sprawdza, więc BBC ją kontynuuje. Przed ESC 1971 postawiono na Clodagh Rodgers, wokalistkę z Irlandii Północnej. Czy specjalnie wskazano artystę z regionu, który w tym okresie był miejscem konfliktu? Poniekąd tak. Warto zwrócić uwagę, że w latach 1970-1972 w Irlandii Północnej nastąpiła wręcz eksplozja przemocy, a najbardziej tragiczne było podłożenie bomby pod McGurk’s Bar przez Ulsterskie Siły Ochotnicze, czyli organizację terrorystyczno-paramilitarną północnoirlandzkich protestantów. UVF organizowała zamachy terrorystyczne wymierzone w katolickich mieszkańców Irlandii Północnej. W zamachu w Belfaście, którego dokonano w grudniu 1971 roku zginęło 15 osób. Clodagh urodziła się w 1947 roku w Warrenpoint, a w 1962 roku podpisała kontrakt z Decca Records, co pozwoliło jej nagrać pierwszy singiel. Niestety, jej piosenki nie cieszyły się tak wielkim uznaniem i nie trafiły na UK Singles Charts, ale Rodgers stała się znaną twarzą brytyjskiej telewizji występując w wielu filmach oraz na festiwalach. Pojawiła się m.in. w European Song Cup w Grecji gdzie za „Powder your face with sunshine” zajęła 3. miejsce. Kariera nabrała tempa, gdy wyszła za Johna Morrisa, który stał się jej menadżerem. W 1969 pojawiły się pierwsze hity, a jej kariera telewizyjna wyniosła ją na czołówkę popularności. Już w 1970 poproszono ją o reprezentowanie Wielkiej Brytanii na Eurowizji 1971 i według książki „The Eurovision Song Contest – The Official History” BBC obawiało się jak opinia publiczna zareaguje na fakt, że reprezentant UK pojawi się na Eurowizji organizowanej w Irlandii.

Grozili jej śmiercią, ale nie bała się

Prowizoryczna Irlandzka Armia Republikańska, organizacja terrorystyczna z Irlandii Północnej (tzw. PIRA) oddzieliła się w 1969 od Irlandzkiej Armii Republikańskiej (IRA) i miała na koncie liczne zamachy bombowe, porwania i rabundki. 6 lutego 1971 aktywiści PIRA zastrzelili brytyjskiego żołnierza. Clodagh Rodgers, jako katoliczka z Irlandii Północnej, otrzymywała groźby śmierci od PIRA, które traktowało ją jako zdrajczynię gdyż zdecydowała się pojawić na Eurowizji w Dublinie jako reprezentantka Wielkiej Brytanii. Wokalistka jednak nie przejęła się tym, a podczas pobytu w Irlandii mówiła lokalnym mediom: „Oto jestem, dobra mała katolicka dziewczyna reprezentująca Wielką Brytanię w Dublinie„. W ramach preselekcji „A Song for Europe” co tydzień prezentowała jeden utwór w programie Cliffa Richarda. Pierwotnie o wynikach decydować mieli widzowie, jednak z powodu strajku pocztowców głosowanie się nie odbyło, a utwór wskazało jury regionalne (komisje składały się z przedstawicieli publiczności). Wygrała piosenka „Jack in the Box” napisana przez Johna Worslet’a i Davida Myersa. Zdobyła 22 punkty, w tym aż 6 punktów z Glasgow, po 4 z Bristolu i Londynu czy 3 z Manchersteru. Faworytem Belfastu był utwór „Someone to love me” – jury dało tej piosence aż 8 punktów, a ostatnie zremisowała z „Wind of change” na 2. miejscu. Po selekcjach Clodagh wydała dwa single ze zwycięskim utworem i jeden z piosenkami z drugiego miejsca. Łącznie sprzedaż tych wydań dała jej 4. miejsce na UK Singles Chars. Co ciekawe, piosenka „Another Time, Another Place„, która zajęła 5. miejsce, została w 1972 roku wydana przez Engelberta Humperdincka (ESC 2012). Ponieważ w 1971 roku uczestnicy Eurowizji mieli obowiązek dostarczyć „teledysk” by promować utwory w innych krajach, BBC wykorzystała nagranie pokazywane podczas preselekcji.

Terry Wogan w roli komentatora

Warto zwrócić uwagę, że na Eurowizji towarzyszyły jej panie z formacji The Breakaways. W roli chórzystek debiutowały na Eurowizji w 1968 roku u boku Cliffa Richarda. W 1971 do ich grona tymczasowo dołączyła siostra Clodagh, Lavinia. Ich ostatni udział w ESC to rok 1977 gdzie wokalnie wspierały reprezentantkę Izraela, Ilanit. Reprezentacja Wielkiej Brytanii wystąpiła w Dublinie z dziewiątej pozycji startowej. Clodagh zajęła 4. miejsce z wynikiem 98 punktów – była to bowiem pierwsza Eurowizja z nowym formatem głosowania, gdzie każdy kraj miał dwóch jurorów przyznających od 1 do 5 punktów każdej piosence. Nikt więc nie miał szans zakończyć konkursu bez punktów. Najwięcej punktów Wielka Brytania dostała od Malty, Monako i Belgii (po 8) – najniższą notę (2 punkty) dała Hiszpania. Jury BBC najwyżej oceniło Finlandię – maksymalna nota 10 punktów. Zwycięskie Monako dostało 8 punktów. Jurorami Wielkiej Brytanii byli Jeremy Paterson Fox i Gay Lowe. Konkurs relacjonował dla BBC1 Dave Lee Travis, a w roli komentatora dla BBC Radio 1 i BBC Radio 2 po raz pierwszy pojawił się legendarny Terry Wogan. Pochodzący z Irlandii radiowiec i prezenter pracę dla radia BBC rozpoczął w 1966 roku. Wtedy jeszcze nic nie wskazywało, że stanie się ikoną Eurowizji. Wielka Brytania po raz pierwszy od 1966 roku nie zajęła miejsca w czołowej dwójce, a po raz trzeci w historii swoich startów zdobyła „tylko” czwarte miejsce. „Jack in the Box” było ostatnim notowanym hitem Clodagh i nadal jest uznawane za największy przebój w jej karierze. Zapamiętano ją nie tylko z powodu piosenki, ale też poprzez strój. „Irish Times” wspomina, że wokalistka ubrana była w obcisłe, błyszczące szorty, który ukazywały jej nogi – słynne, bo ubezpieczyła je na milion funtów.

Wielka Brytania nigdy nie dostanie żadnego punktu?

Po Eurowizji Clodagh skupiła się na karierze telewizyjnej, a w Irlandii miała swoje własne show, które wygrało nawet prestiżową nagrodę Golden Rose w Montreux. Wokalistka ma w swojej dyskografii siedem albumów, pięć kompilacji (ostatnią z 2012 roku) i ponad 30 singli, w tym ten ostatni – „Shake me” z 1999 roku. Znacznie bogatsza jest jej historia telewizyjna – występowała w takich popularnych formatach jak „Top Of The Pops”, „The Golden Shot”, „Stars on Sunday”, „Celebrity Squares”, „London Night Out”, a oglądać ją mogli widzowie zarówno BBC jak i ITV. W lipcu 2021 roku wokalistka wypowiedziała się dla „The Daily Mirror” o Eurowizji twierdząc, że Wielka Brytania nigdy konkursu nie wygra – najpierw z powodu Brexitu, a teraz ze względu na sytuację szczepionkową. „Oni w tej Europie naprawdę nas nienawidzą. Nie dostaniemy nawet punktu. Naprawdę nie wiem po co my tam startujemy. Udział Wielkiej Brytanii w Eurowizji to strata czasu” – stwierdziła. Ciekawe, czy widziała sukces Sama Rydera w Turynie?

A co ciekawego działo się w Sopocie? Podczas półfinału (tzw. dnia płytowego) dla Wielkiej Brytanii śpiewa Jacke Lee, a utwór „Johny said come over” zajmuje wysokie, drugie miejsce przegrywając tylko z Holandią. Sensacją okazał się zaś finał Sopotu – Samantha Jones (nie mylić z postacią fikcyjną z „Sex and the City”) z piosenką „He moves me” wygrywa festiwal, dając Wielkiej Brytanii pierwsze w historii Grand Prix konkursu. Samantha zdobyła aż 232 punkty, zdecydowanie pokonując Su Kramer z RFN. Co ciekawe, dostała głównie „dziesiątki”, bo zazwyczaj najwyższe noty (12 punktów) poszczególni jurorzy dawali swoim własnym krajom.