Mary Hopkin zauważona przez Beatlesów
Po tym jak cztery kraje wygrały Eurowizję pojawił się problem związany z tym, kto ma organizować konkurs. Wielka Brytania nie była brana pod uwagę, bo była gospodarzem konkursu w 1968 roku. Podobnie było z Hiszpanią, która przygotowała wydarzenie w 1969, dlatego EBU zastanawiało się jedynie między Francją a Holandią. Dokonano losowania i padło na Holandię. Ta edycja Eurowizji nie cieszyła się wielkim zainteresowaniem, a część państw postanowiła zbojkotować konkurs ze względu na niezadowolenie z procedur głosowania w 1969 roku. Tym samym Wielka Brytania była tylko jednym z dwunastu krajów startujących w konkursie. Reprezentantką kraju została Mary Hopkin urodzona w Pontardawe w Walii. Tym samym to pierwsza uczestniczka z Wielkiej Brytanii będąca Walijką. Śpiewać zaczęła już w dzieciństwie, występowała w grupie Selby Sat and Mary. Wydała EP-kę z utworami po walijsku, a później podpisała kontrakt z Apple Records należącym do Beatlesów. Została zauważona w programie talent-show w ITV i polecona Paulowi McCartney’owi. Debiutanckim singlem było „Those were the days” i pomimo sporej konkurencji (zwyciężczyni Eurowizji Sandie Shaw także wydała w tym samym czasie singiel z tym utworem) dotarła do 1. miejsca UK Singles Chart oraz do 2. miejsca na amerykańskim „Billboard Hot 100”. Na całym świecie singiel sprzedał się w 8 milionach egzemplarzy. W 1969 wydała pierwszy album „Post Card”, który wyprodukowany był przez McCartney’a. Znów odniosła sukces – zarówno w Wielkiej Brytanii jak i USA.
Hit w UK, a wokalistka zażenowana
Jak zwykle to właśnie sukcesy w notowaniach były powodem, dla którego BBC zdecydowała się wysłać Mary na Eurowizję. Decyzję podjęto już w sierpniu 1969 roku. Finał narodowy odbył się 7 marca 1970 w ramach programu „It’s Cliff Richard” prowadzonego przez reprezentanta kraju z 1968 roku. Hopkin zaśpiewała sześć piosenek – najpierw prezentowała po jednym tygodniowo, a później zaśpiewała wszystkie naraz. Głosowanie kartkami pocztowymi trwało tydzień, a wyniki podano 14 marca…na tydzień przed finałem Eurowizji! Zdecydowaną przewagą głosów wygrał utwór „Knock, knock who’s there?” napisany przez Geoffa Stephensa i Johna Cartera. Zdobył aż 120 tys. głosów. Na drugim miejscu znalazł się „I’m gonna fall in love again” (74,7 tys.), a na trzecim „Three ships” (60,3 tys.). Zgodnie z tradycją reprezentantka kraju wydała wszystkie utwory selekcyjne na EP-ce, a dwa najwyżej ocenione utwory na singlu. Eurowizyjny utwór dotarł do 2. miejsca UK Singles Chart i stał się międzynarodowym hitem. Znalazł się na listach przebojów też w USA i Holandii. Co ciekawe, to kolejny przypadek w którym reprezentantka Wielkiej Brytanii jawnie mówi o tym, że nie lubi swojej piosenki na Eurowizję. Mary Hopkin rzadko wykonywała ją publicznie po finale twierdząc, że była zażenowana śpiewaniem utworu, którego nienawidzi.
Pewniacy nie wygrali Eurowizji
Wielka Brytania była faworytem Eurowizji 1970 jednak pomimo świetnego występu zdobyła 26 punktów i 2. miejsce, przegrywając 6 punktami z reprezentantką Irlandii – Daną. BBC było tak pewne zwycięstwa, że zorganizowano już nawet specjalną imprezę celebrującą trzecie Grand Prix dla UK. Mary Hopkin dostała po 4 punkty z Monako, Niemiec i Jugosławii, a pozostałe kraje (za wyjątkiem Belgii i Hiszpanii) przydzieliły 2 albo 3 punkty. Jury z UK najwyższe noty dało zwycięskiej Irlandii oraz Jugosławii. Punkty przekazał Colin Ward-Lewis. Konkurs transmitowany był przez jedną stację telewizyjną (BBC1 z komentarzem Davida Gella) oraz trzy rozgłośnie radiowe (BBC Radio 1 i BBC Radio 2 z komentarzem Tony’ego Brandona oraz BFBS Radio z komentarzem Johna Russella). Wielka Brytania po raz siódmy od momentu debiutu w 1957 roku zajęła 2. miejsce, co dla wykonawców z tego kraju nie było wielkim powodem do dumy i obawiano się najbardziej właśnie takiego wyniku. W 1970 roku Mary Hopkin wydała swój ostatni wielki hit – „Think about your children„, a po udziale w ESC wokalistka przyznała, że chciałaby wrócić do korzeni i znów śpiewać folk. Chociaż nie wygrała Eurowizji, mogła pochwalić się ogromną popularnością po konkursie, co dało jej … możliwość realizacji własnego programu telewizyjnego „Mary Hopkin in the Land of…” na BBC. W 1971 wyszła za mąż i wycofała się z muzycznej sceny pop. Nie przestała jednak nagrywać. Do tej pory wydaje nową muzykę, a w 2022 pojawił się jej 11. album „Pieces”. Współpracowała m.in. z Dolly Parton, Robinem Williamsem czy Elaine Page. Śpiewa także jej córka – Jessica Lee Morgan. Mary ma aktualnie 72 lata.
Sopot Festival przełomowy dla Christie
Do Sopotu na tzw. dzień płytowy Sopot Festival wysłano z Wielkiej Brytanii dwóch wykonawców – Barry’ego Noble oraz Christie. Ten pierwszy reprezentował UK nie tylko na festiwalu w Sopocie, ale też w Jugosławii, gdzie zresztą zdobył sporą sławę i często występował w programach telewizyjnych. W Sopocie zdobył 4 punkty i zajął 9. miejsce, które było.. ostatnim, chociaż zremisował tam z dziewięcioma innymi artystami. Zdecydowanie lepiej poradził sobie pop rockowy zespół Christie, który wygrał „Dzień Płytowy”. Warto dodać, że konkurs z udziałem grupy oglądało ok. 200 mln widzów z krajów Układu Warszawskiego, a sam frontmen grupy przyznał, że Sopot Festival był wyjątkowym momentem w karierze zespołu. W 1990 roku Jeff Christie nieco przebudował zespół i tak powstało Tubeless Hearts, które w 1991 próbowało swoich sił w preselekcjach do Eurowizji jednak zajęło wtedy tylko 6. miejsce na ośmiu wykonawców. W sopockim finale (tzw. „dzień międzynarodowy”) Wielką Brytanię reprezentowała Friday Brown, która w 1968 roku wygrała konkurs European Song Cup w Belgii (transmitowany przez EBU). Wikipedia podaje, że Friday zdobyła tytuł reprezentantki w Sopot Festival dzięki wygranej w konkursie „Polish Day”. Na festiwal przygotowała utwór „Be with me”, z którym zajęła 8. miejsce w finale zdobywając 32 punkty. Dodatkowo otrzymała też nagrodę w wysokości 15 tys. złotych (co w przeliczeniu wynosiło ok. 300 funtów).
Źródło: BBC, Wikipedia, fot.: Daily Mail
DZIENNIK-EUROWIZYJNY.pl 