Lulu: Kolejna, co nie chciała Eurowizji
Marie McDonald McLaughlin Lawrie, znana jako Lulu Kennedy-Cairns, została reprezentantką Wielkiej Brytanii podczas Eurowizji 1969. Wokalistka urodziła się w Lennoxtown w Szkocji. Gdy miała 12 czy 13 lat dołączyła do grupy Bellrocks gdzie nabierała doświadczenia jako piosenkarka, występując podczas różnych koncertów. Gdy miała 14 lat, od swojego przyszłego menadżera otrzymała pseudonim „Lulu”. W 1964 podpisała kontrakt płytowy, a jej wersja utworu „Shout” Isley Brothers dotarła do 7. miejsca UK Singles Chart. Kolejne single były równie wysoko notowane. W 1966 wokalistka odbyła tournee po Polsce wraz z grupą the Hollies – było to wydarzenie niezwykłe, bo Lulu została pierwszą Brytyjką, która występowała na żywo w kraju za żelazną kurtyną. W tym samym roku nagrała też dwa utwory po niemiecku. Opuściła też wtedy swoją wytwórnię – powodem były słabe wyniki sprzedaży singli. Podpisanie umowy z Columbią przywróciło jej czołowe miejsca w notowaniach. Jej kariera kwitła, a poza muzyką Lulu pojawiała się też w telewizji. Miała nawet parę własnych programów, które prowadziła lub w których występowała. Jej popularność była tak duża, że kwestią czasu było otrzymanie zaproszenia na Eurowizję. Wokalistka wspomina, że nie była do tego pomysłu przekonana i nie do końca wiedziała, po co ma jechać na konkurs. Bill Cotton z BBC przekonywał ją, że uzyska dobry wynik i że taka jest wola nadawcy. W jednym z wywiadów Lulu mówiła, że w sumie nie miała zbyt wielkiego wyboru. Nigdy nie interesowały ją rankingi i muzyczna rywalizacja.
Wielcy kompozytorzy przegrali w selekcjach
Chcąc nie chcąc została reprezentantką UK, a w programie pt. „Lulu” z tygodnia na tydzień prezentowała utwory preselekcyjne. Widzowie głosowali poprzez kartki pocztowe, a 1 marca ogłoszono, że wygrało „Bomm Bang-a-Bang” z wynikiem prawie 56,5 tys. głosów. Drugie miejsce zajęło „March” (38,4 tys.), a trzecie „Come September” (11,3 tys.). Co ciekawe, Elton John był współautorem utworu „I can’t go on living without you„, który w selekcjach zajął ostatnie miejsce z wynikiem nieco ponad 5 tys. głosów. Porażkę ponieśli także Andrew Lloyd Webber i Tom Rice, gdyż ich propozycja „Try it and see” w ogóle nie zakwalifikowała się do finału. Panowie przerobili później swój utwór i umieścili w musicalu „Jesus Christ Superstar”. Lulu była zadowolona z przebiegu preselekcji i z udziału orkiestry oraz różnorodności finałowych piosenek. Wspomina, że każda mogła wygrać, a w żartach często przewidywano, że wygra „Boom boom bang a bang a bang a bang” i … tak się właśnie stało. Piosenkę napisali Alan Moorhouse i Peter Warne. „Boom Bang-a-Bang” dotarło do 2. miejsca UK Singles Chart, a po Eurowizji stało się przebojem w Europie.
Lulu jedną ze zwyciężczyń Eurowizji
Eurowizja odbyła się 29 marca w Madrycie. Co istotne, do konkursu dołączyć chciała wtedy Walia, a reprezentantką miała być Margaret Williams z „Y Cwilt Cymreig„, która wygrała inauguracyjną edycję festiwalu Can i Gymru organizowanego do dziś. Nadawcą miało być BBC Cymru, ale ostatecznie nie zezwolono na debiut, bo Walia nie była (i nadal nie jest) suwerennym państwem. Lulu zaśpiewała w Madrycie jako siódma, zebrała 18 punktów i … wygrała! Problem w tym, że trzy inne kraje też dostały taką samą liczbę punktów, a ponieważ regulamin Eurowizji nie przewidywał remisu, zwycięzcami ogłoszono cztery kraje: Wielką Brytanię, Hiszpanię, Holandię i Francję. Lulu otrzymała 5 punktów ze Szwecji, 4 z Luksemburga, 3 z Włoch, 2 z Jugosławii i po jednym z Holandii, Niemiec, Portugalii i Finlandii. Jury brytyjskie 4 punkty dało zwycięskiej Francji. Punkty przedstawił Colin Ward-Lewis, a sensacyjny konkurs komentowali David Gell dla BBC1 i Pete Murray dla BBC Radio 1 i 2. „Wiem, że to paskudna piosenka, ale wygrałam, więc kogo to ochodzi? (…) Cieszę się, że nie zajęłam drugiego miejsca, jak wszyscy inni Brytyjczycy przede mną, bo to by było okropne” – wspomina reprezentantka UK. Co ciekawe, to już druga zwyciężczyni Eurowizji z tego kraju, która tak dosadnie krytykuje swój własny, zwycięski utwór. Gdyby pod uwagę brać aktualne zasady ESC, Wielka Brytania nie wygrałaby w finałowym remisie, bo dostała osiem not, a Francja i Hiszpania po dziewięć. Nie wygrałaby też w poprzednich zasadach, gdzie brano pod uwagę najwyższe noty – Holandia jako jedyna dostała od jednego kraju 6 punktów, a najwyższą oceną dla UK było 5 punktów.
Kariera po dziś dzień
Chociaż Eurowizja miała cztery laureatki, to „Boom bang-a-bang” wypadło najlepiej w sprzedaży singli. Powstały też inne wersje językowe – niemiecka, francuska, hiszpańska i włoska. Notowana była w Austrii, Belgii, Danii, Holandii, Finlandii, Niemczech, Irlandii, Nowej Zelandii, Norwegii, Hiszpanii, Szwajcarii i Australii. Chociaż Lulu jej nie lubi, był to jej drugi największy hit w karierze. W 1975 wróciła na preselekcyjną scenę w roli prowadzącej finału, a w 1981 wystąpiła wraz z innymi eurowizyjnymi zwycięzcami podczas gali charytatywnej w Norwegii. W 1989 i 2009 weszła w skład panelu jurorskiego komentującego uczestników selekcji. „Boom Bang-A-Bang” było też tytułem specjalnego programu jubileuszowego z okazji 50-lecia Eurowizji, który przygotowała telewizja BBC. Co ciekawe, parę tygodni przed ESC 1969 Lulu wyszła za mąż za Maurice Gibb’a z Bee Gees. Ich podróż poślubna do Meksyku musiała być przesunięta z powodu Eurowizji. Niestety w 1973 para się rozwiodła z powodu intensywnych karier i problemu z alkoholem Maurice’a. Lulu do tej pory wydała 15 albumów (w tym najnowszy z 2015 roku) oraz mnóstwo singli – najnowszy z 2016. Ostatni raz notowana była na UK Singles Chart w 2022 roku za „We’ve got tonight” śpiewane razem z Ronanem Keatingiem. W swojej karierze współpracowała też m.in. z Take That, Eltonem Johnem czy Dixie Flyers. Gra też w filmach, pojawia się w wielu programach telewizyjnych i chociaż ma już 73 lata, nadal stara się koncertować i być aktywna muzycznie. W 2000 i 2021 przyznano jej Order Imperium Brytyjskiego.
A co w Sopocie? W półfinale Sopot Festival 1969 Wielką Brytanię reprezentował John Burness z „I Looked at You Hammond”. Nie wiemy, które miejsce zajął, ale pewne jest, że nie wygrał. W finale natomiast do roli reprezentantki UK powróciła Patsy MacLean. Nie wiemy, czy to błąd w źródłach informacji, ale podaje się, że zaśpiewała ten sam utwór co rok temu. Zajęła tym razem 3. miejsce (rok wcześniej była szósta) przegrywając tylko z reprezentantami Szwajcarii i Francji. Zdobyła 176 punktów.
Źródło: Wikipedia, BBC, fot.: The Scottish Sun
DZIENNIK-EUROWIZYJNY.pl 