Ronnie Carroll przed Eurowizją
Dziś specjalny, podwójny, odcinek naszego cyklu, gdyż zarówno w 1962 jak i w 1963 Wielką Brytanię reprezentowała ta sama osoba – Ronnie Carroll. Wokalista urodził się w Belfaście (stolica Irlandii Północnej) w 1934 roku i był pierwszym reprezentantem UK z tej części kraju. Był synem hydraulika, jednak nie przejął po ojcu tego zawodu. W 1954 roku pojawił się w programie rozrywkowym, który wystawiano w wielu miejscach Irlandii Północnej. Później trafił do Anglii i do programu „Hollywood Stars”. Określano go jako „Nat King Cole z Belfastu„. W 1954 toku Ronald Cleghorn przyjął pseudonim Ronnie Carroll i podpisał pierwszy kontrakt. Dwa lata później wydał debiutancki album i dołączył do serii koncertów „New Faces of 1956”. Następnie jego album „Walk Hand in Hand” znalazł się na listach przebojów w Wielkiej Brytanii. W 1958 roku poznał swoją ówczesną żonę – Millicent Martin, z którą pozostał w małżeństwie do 1965 roku. Ślub pary, który odbył się na Barbadosie, był swoistym highlightem brytyjskiego show-biznesu, a tematy związane z życiem prywatnym Ronnie’go i Millicent nieco przyćmiły muzyczne dokonania wokalisty. W selekcjach 1960 zajął drugie miejsce z „Girl with a curl”.
Eurowizja 1962: 4. miejsce dla UK
Ronnie wystartował ponownie w finale „A Song for Europe” 11 lutego 1962 roku. Prowadzącym był David Jacobs, a w konkursie pojawiło się dwunastu wykonawców. „Ring-a-Ding Girl” Ronniego wygrało zdobywając aż 59 punktów od jurorów regionalnych. Drugie miejsce miał brytyjsko-australijski wokalista Frank Ifield z „Alone Too Long” (26 punktów), a trzecie Donna Douglas z „The message in a bottle” (19 punktów). Zwycięski utwór napisali Stan Butcher i Syd Cordell, którzy stali wcześniej za „Sing, little birdie” z 1959 roku. „Ring-A-Ding Girl” dotarło do 46. miejsca na liście UK Singles Chart co nie było zbyt wielkim sukcesem w karierze Carrolla. W stawce Eurowizji 1962 miał trzynastą pozycję startową, ale nie była dla niego pechowa. Zdobył 10 punktów co dało 4. miejsce i remis z Jugosławią. W nowym, uboższym, systemie głosowania UK zgarnęło 3 punkty z Finlandii, po 2 z Jugosławii, Szwajcarii i Szwecji oraz jeden z Hiszpanii. Jury brytyjskie przekazało 3 punkty Finlandii i 2 Niemcom. Zwycięska Francja dostała jeden punkt. Głosowanie jury BBC przedstawił prezenter Alex Macintosh, a konkurs relacjonowali David Jacobs dla BBC TV i Peter Haigh dla BBC Light Programme.
Drugie zwycięstwo w finale preselekcji
David Jacobs prowadził także preselekcje 1963, które zorganizowano 24 lutego. Tym razem startowało tylko siedmiu wykonawców, a finał znów wygrał Ronnie Carroll – z „Say Wonderful Things” napisanym przez Philipa Greena i Normana Newella. Zdobył 33 punkty. Drugi był Barry Barnett z „If you ever leave me” (20 punktów), a trzecia walijska piosenkarka Marueen Evans z „Pick the petals” (17 punktów). Ronnie stał się pierwszym wykonawcą z Wielkiej Brytanii, który dwukrotnie reprezentował swój kraj. Nowa eurowizyjna piosenka okazała się znacznie bardziej popularna od poprzedniej – dotarła do 6. miejsca UK Singles Chart i była drugim najwyżej notowanym utworem w jego dyskografii. Co ciekawe, większą sławą cieszy się cover tego utworu nagrany przez amerykańską piosenkarkę Patti Page. Dotarła z tym materiałem do 81. miejsca Billboard Hot 100, ale zyskała wielką popularność w Australii, Europie i Hong Kongu czy Japonii.
Eurowizja drugi raz w Londynie
Po tym, jak w 1962 roku Eurowizję wygrała Francja i telewizja publiczna z tego kraju odmówiła organizacji show, znów na ratunek przyszło BBC. Konkurs odbył się w Londynie, w otwartym trzy lata wcześniej BBC Television Centre w White City. Widzów 23 marca powitała ponownie Katie Boyle, która prowadziła już Eurowizję w 1960 roku. Po raz pierwszy skorzystano z dwóch lokalizacji – użyto studio TC3 i TV4 – jedno dla prowadzącej, widowni i tablicy wyników, a drugie dla wykonawców i orkiestry. Ponieważ zastosowano dość nietypową metodę mikrofonu na wysięgniku (częściej znaleźć ją można w teatrach) widzowi mogło się zdawać, że artyści nie śpiewają naprawdę a jedynie ruszają ustami. Tak oczywiście nie było. W Interval Act konkursu wystąpił duet akrobatów – Ola & Barbo. O Grand Prix walczyło 16 krajów, a Wielka Brytania otwierała stawkę. Ronnie zajął 4. miejsce z 28 punktami, dając się pokonać reprezentantom Danii, Szwajcarii i Włoch. Pięć punktów (maksymalna nota) dostał od Norwegii i Hiszpanii, z kolei Wielka Brytanią najwięcej punktów dała Szwajcarii. Zwycięska Dania dostała 3 punkty. Prezentacja wyników stała po stronie Pete’ Murray’a, a relacje należały do Davida Jacobsa (telewizja) i Michaela Aspela (radio). Eurowizja 1963 została zapamiętana nie tylko ze względna technologiczne innowacje, ale też z powodu kontrowersji przy głosowaniu jury norweskiego i pierwszego w historii Grand Prix dla państwa nordyckiego (Dania).
Polityka, bankructwo i rozwody
Ronnie Carroll swoją dwuletnią przygodę z Eurowizją zakończył dwukrotnym zdobyciem czwartego miejsca i niestety na tym jego kariera muzyczna się skończyła. Wokalista rozpoczął później koncertowanie na luksusowych statkach, a w 1963 roku wystąpił w filmie. Często pojawiał się w różnych programach telewizyjnych, a w 2005 roku wydał album „Back on Song”. W międzyczasie zajmował się też polityką jednak nie odnosił sukcesu w wyborach lokalnych. Swoje głośne małżeństwo z Millicent zakończył w 1965 roku, a drugą żoną wokalisty została June Paul, medalistka Igrzysk Olimpijskich 1952 i 1956 w biegu na 100 metrów. Para planowała otworzyć hotel na Barbadosie, później próbowała realizować swoje marzenia w Grenadzie, jednak z powodu niestabilnej sytuacji politycznej musieli wrócić do Anglii, praktycznie bez grosza przy duszy. W 1974 Ronnie Carrol ogłosił bankructwo, a w tym samym czasie zakończyło się też jego drugie małżeństwo. Trzecią i ostatnią żoną piosenkarza była Glenda Kentridge z RPA. W 1989 roku Carroll znów ogłosił bankructwo, tym razem nie udał mu się jego mały biznes gastronomiczny w Camden Town. Ostatnie lata życia spędził w Hampstead. Regularnie rozmawiał z prezenterami radia BBC London 94.9. Zmarł 13 kwietnia 2015 w wieku 80 lat.
Zero punktów w Sopocie
A co ciekawego działo się w Sopocie? W 1962 roku reprezentantką Wielkiej Brytanii w finale (dzień międzynarodowy) została Dinah Kaye z piosenką „Stranger on the Shore”. Co ciekawe, ta szkocka wokalistka zajęła podczas festiwalu ostatnie, 17. miejsce bez żadnego punktu na koncie. Zremisowała w ten sposób z jednym z reprezentantów Polski – Jerzym Połomskim i piosenką „Zagubiony walc”. Po raz pierwszy UK miało swojego przedstawiciela w jury – był to Oven Bryce. Chociaż mógł, nie dał swojej rodaczce żadnego punktu. 12 punktów przekazał zwycięskiej Grecji. Warto dodać, że Dinah z tym samym utworem pojawiła się też wtedy podczas Sopot Jazz Festival, gdzie otrzymała srebrny medal. Rok później na Sopot Festival z Wielkiej Brytanii przyleciała Bobbi Carol z piosenką „Tears”. Zdobyła 21 punktów i 6. miejsce remisując ze Szwajcarią. Najwięcej punktów dostała od jury z Finlandii. Bobbi wystąpiła też w finale dnia polskiego, gdzie zmierzyła się z polskim utworem „Włóczęga”, jednak nie zajęła miejsca w czołowej piątce.
Źródło: Wikipedia, BBC, Eurovision.tv, Guardian, fot.: The Times
DZIENNIK-EUROWIZYJNY.pl 