Jak nie strajk to remis…
Finał selekcji brytyjskich 1980 odbył się 26 marca w studiu telewizyjnym BBC w Shepherd’s Bush, a prowadzącym był Terry Wogan. O wyjazd na Eurowizję walczyło dwunastu wykonawców, w tym powracająca do finału Kim Clark. Wokalistka zaśpiewała piosenkę „Surrender” napisaną przez Richarda Gillinsona, który pierwotnie miał startować jako autor utworu „Tell Me” dla The New Seekers. Formacja, która reprezentowała UK na Eurowizji 1972 została jednak zdyskwalifikowana na dwa tygodnie przed finałem bo swój utwór promowała zanim odbyły się preselekcje, co nie było zgodne z regulaminem. Gillinson poproszony został o nowy utwór i przygotował „Surrender”. Co ciekawe, w nadesłanej do BBC wersji piosenki główny wokal należał do Nicoli Kerr z The New Seekers. Poza Kim w selekcjach pojawili się też Maggie Moone znana z lokalnej wersji programu „Jaka to Melodia?”, The Main Event (czyli zespół znany wcześniej jako Co-Co, reprezentanci UK 1978) czy grupa artystyczna Pussyfoot. Pojawiła się też grupa Duke and the Aces z piosenką Paula Curtisa, który wielokrotnie pisał utwory wygrywające selekcje. O wynikach decydowali jurorzy regionalni, z którymi się łączono – każdy z nich przebywał w regionalnym studiu BBC. Doszło do dość niespodziewanej sytuacji – remis na 1. miejscu pomiędzy grupą Prima Donna z „Love Enough for Two” i Maggie Moone z „Happy Everything”. Terry Wogan chyba nie był na to gotowy i w panice (ale też nie kryjąc frustracji przedłużającym się głosowaniem) wywołał każdego z jurorów, by wybrali jedną z dwóch piosenek. Niektórzy jurorzy po prostu przyznali dodatkowy głos piosence, którą ocenili wyżej w pierwszym rankingu, niektórzy postawili na głosowanie komisji podczas podniesienie rąk, a niektórzy zmienili swoje upodobania wybierając innego faworyta niż wcześniej. Tablica wyników nie była w stanie tego śledzić przez co głosowanie było niezrozumiałe dla widza i chaotyczne. Koniec końców Prima Donna wygrali z Maggie stosunkiem głosów 8:6. Trzecie miejsce w selekcjach zajęła Kim Clark, na 4. miejscu też był remis (ale już go nie rozstrzygano) – pomiędzy Palin Sailing a Pussyfoot. Ostatnie miejsce należało do The Main Event. Prima Donna zdobyli 12 punktów z Newcastle, Leeds, Bangor i Londynu, a w drugim głosowaniu dodatkowy głos dostali od Newcastle, Plymouth, Southampton, Bangor, Londynu, Cardiff, Norwich i Manchesteru. Leeds postanowiło zmienić zdanie i swój głos dało konkurentce Prima Donny.
Piosenka bez sukcesu w kraju
Prima Donna to grupa złożona z sióstr Kate i Jane Robbins, a także z Sally Ann Triplett, Danny’ego Finna, Alana Coatesa i Lance’a Astona (brata Jay’a Astona z Bucks Fizz). Danny Finn był członkiem formacji The New Seekers, więc miał już doświadczenie eurowizyjne. Grupa praktycznie debiutowała dopiero w selekcjach i na Eurowizji, nie miała wcześniej żadnego zaplecza. Piosenkę „Love enough for two” napisali dla nich Stephanie de Sykes i Stuart Slater, którzy stali wcześniej za „Rock Bottom” z Eurowizji 1977. Nowy utwór duetu Sykes-Slater nie stał się jednak wielkim przebojem. W UK Singles Official Charts dotarł tylko do 48. miejsca i, co istotne, zrobił to dopiero po finale ESC. Oznacza to, że „Love enough for two” było pierwszą brytyjską piosenką eurowizyjną, która nie była notowana na tej liście po preselekcjach. Eurowizja 1980 odbyła się w Holandii po tym, jak Izrael odrzucił możliwość organizowania konkursu drugi rok z rzędu. Nowością był Interval Act w który zaangażowano niektórych reprezentantów w Green Roomie, w tym grupę Prima Donna. Każdy utwór był też zapowiadany przez lokalnego prezentera. Brytyjski utwór poprzedziła zapowiedź Noela Edmondsa. „Love enought for two” wybrzmiało jako trzynaste na 19 utworów. Zdobyło 106 punktów co dało 3. miejsce. Reprezentanci UK przegrali tylko z Irlandią i Niemcami. Prima Donna dostali 12 punktów ze Szwecji, 10 od Danii i Szwajcarii, a 8 z Luksemburga, Maroka i Hiszpanii. Jury brytyjskie 12 punktów przyznało zwycięskiej Irlandii, 10 dostały Niemcy, a 8 Luksemburg. Punkty prezentował Ray Moore, natomiast konkurs relacjonowali Terry Wogan (BBC1), Steve Jones (BBC Radio 2) i Andrew Pastouna (BFBS Radio). Po raz drugi w historii Wielka Brytania zajęła 3. miejsce w finale Eurowizji (pierwszy raz stało się to w 1973 roku). Był to też powrót do top3 Eurowizji po dwóch słabszych latach.
Kto dyrygował orkiestrą dla Wielkiej Brytanii?
Pomimo sukcesu Prima Donna nie cieszyli się wielkim uznaniem. Piosenka „Love enough for two” była nisko notowana na liście przebojów, a nowy singiel „Just got to be you” w przeszedł niezauważony. W efekcie zespół się rozpadł, a członkowie zaczęli kariery solowe lub trafili do innych grup. Kate Robbins zanotowała nawet 2. miejsce na UK Single Charts ze swoim utworem parę miesięcy po zakończeniu działalności Prima Donny. Sally Ann Triplet z kolei powróci jeszcze na Eurowizję jako członkini Bardo w 1982 roku. Lance Aston próbował swoich sił w selekcjach 1983 wykonując utwór razem z Kathryn Ann Rae z The New Seekers, ale preselekcji nie wygrał. Danny Finn natomiast odbył parę tras koncertowych po Wielkiej Brytanii gdzie występował ze swoją żoną Eve Graham. Zmarł w lutym 2016 roku. Przy okazji kolejnej dekady eurowizyjnej warto zwrócić uwagę na dyrygentów, którzy są często pomijani w cyklach historycznych na Dzienniku Eurowizyjnym. W 1980 orkiestrą podczas występu Prima Donny dowodził John Coleman urodzony w 1934 roku. To jego debiut w tej roli, a później jako dyrygent pojawi się też w 1981 i w latach 1983-1985. Pierwszym brytyjskim dyrygentem na ESC był Eric Robinson, który łącznie dyrygował orkiestrą pięć razy (w okresie od 1957 do 1965). W 1961 w tej roli pojawił się Harry Robinson, a w 1962 była to Angela Morley. Wśród dyrygentów UK byli też Harry Rabinowitz (1964 i 1966), Kenny Woodman (1967), Norrie Paramor (1968), Johnny Harris (1969), Johnny Arthey (1970-1971), David Mackay (1972-1873), Nick Ingman (1974), Alyn Ainsworth (1975-1976 oraz 1978) i Ronnie Hazlehurst (1977). Alyn Ainsworth był też dyrygentem podczas występu Luksemburga 1977, a Del Newman to brytyjski dyrygent, który kierował orkiestrą podczas występu Włoch w 1980.
Wielka Brytania na Sopot Festival i World Popular Song Festival
A co ciekawego w Sopocie? W Konkursie Firm Fonograficznych (półfinał festiwalu) Wielką Brytanię reprezentowało dwóch wykonawców. Grupa Jigsaw ze „Sky High” oraz Andy Adams. Jigsaw wygrali półfinał zdobywając 90 punktów chociaż zwycięstwo dzielili z polską formacją VOX i hitem „Bananowy Song”. Andy był ósmy. Brytyjskim jurorem podczas półfinału był Paul Davis. Tradycyjnie już Wielka Brytania nie miała swojego reprezentanta w finale Sopot Festiwal czyli w Konkursie Interwizji. Była to ostatnia edycja festiwalu przed przerwą. Wydarzenie nie było organizowane w latach 1981-1983 z uwagi na sytuację w kraju, a wiele artykułów prasowych przedstawiało podsumowanie historii festiwalu niejako sugerując, że impreza już nie wróci. Stąd wznowienie Sopot Festival w 1984 było ogromnym wydarzeniem. Przy okazji festiwali warto nadmienić, że Wielka Brytania obecna była także podczas World Popular Song Festival (znany też jako Yamaha Music Festival lub „Orientalna Eurowizja”). Konkurs organizowany był zawsze w Tokio, a pierwsza edycja odbyła się w 1970 roku. Swoją pierwszą wygraną Wielka Brytania zaliczyła w 1972 roku dzięki piosence „Feeling” Capricorn. Następnie wygrała też w 1973 z utworem „All the Kings and Castles„ Shawna Phillipsa. Trzeci raz wygrała z grupą Rags i piosenką „Can’t hide my love” w 1977, a następnie rok później z Tiną Charles i „Love Rocks„. Piąte i ostatnie zwycięstwo miało miejsce w 1979 roku. Triumfowała Bonnie Tyler (ESC 2013) za „Sitting on the edge of the ocean”. Wielka Brytania jest krajem, który w krótkiej historii WPSF wygrywał najczęściej, bo aż pięć razy. Festiwal anulowano w 1988 roku, a w 1989 przemieniono go na koncert charytatywny UNICEF-u jednocześnie zamykając całe wydarzenie.
źródło: BBC, Wikipedia, fot.: BBC
DZIENNIK-EUROWIZYJNY.pl 