Historia Wielkiej Brytanii na Eurowizji 1977: Organizacja konkursu w Londynie i kłopoty BBC.

Cechy charakterystyczne Eurowizji 1977 w Londynie

Jak widać, zwycięstwo Wielkiej Brytanii w ESC 1976 oznacza, że zmiana formatu preselekcji wyszła BBC na dobre. Nadawca znów został gospodarzem Eurowizji. Konkurs postanowiono zorganizować w Londynie, na terenie Wembley Conference Centre. Była to pierwsza Eurowizja, która odbyła się w maju (a dokładniej 7 maja). Finał pierwotnie odbyć się miał 2 kwietnia, jednak został przesunięty ze względu na strajk kamerzystów i techników w BBC. Z powodu strajku nie było też czasu na przygotowanie pocztówek w związku z tym w ich miejscu planowano pokazać różne ujęcia zza kulis czy z imprezy uczestników zorganizowanej w klubie nocnym w Londynie. Delegacja norweska zgłosiła wtedy protest uznając, że takie ujęcia z imprezy nie są odpowiednim sposobem promocji dla młodych wykonawców, a ponieważ BBC nie miało jak zedytować materiału, wycofano go z transmisji i pokazano jako jedno video w trakcie Interval Act. Na prowadzącą wskazano dziennikarkę Angelę Rippon urodzoną w 1944 roku w Plymouth. Zapisała się w historii jako pierwsza kobieta na stałe prezentująca newsy w BBC. W ramach Opening Actu widzowie zobaczyli podniebną podróż nad czterema krajami Wielkiej Brytanii, z kolei w Intervalu wystąpił klarnecista Acker Bilk ze swoim zespołem jazzowym. W finale udział wzięło 18 państw – powróciła Szwecja, a wycofała się Jugosławia. Co ciekawe, Wembley Conference Centre, które gościło Eurowizję, było bardzo świeżym obiektem. Do użytku oddano go raptem 4 miesiące przed finałem. Budynek zburzono w 2006 roku. Konkurs Piosenki Eurowizji 1977 charakteryzował się powrotem do zasady językowej – każdy kraj powinien śpiewać w swoim języku narodowym, chociaż zrobiono wyjątki dla Belgii i Niemiec, które wybrały swoje piosenki zanim ogłoszono powrót do tej reguły. Niestety, konkurs zapisał się też w historii jako ten, w którym było najwięcej błędów przy zbieraniu punktów, a ówczesny supervisor EBU Clifford Brown, musiał wielokrotnie zatrzymywać Angelę by poprawić tablicę wyników. Brytyjczycy wprowadzili też nowość – po raz pierwszy na tabeli wyników pojawiły się flagi krajów.

Preselekcje bez wizji

Zanim jednak doszło do finału, 9 marca odbyły się preselekcje brytyjskie „A Song for Europe”. Nie bez problemów. Parę minut przed startem transmisji ogłoszono wspomniany wcześniej strajk w BBC co doprowadziło do opóźnienia, a później skasowania transmisji. Zamiast tego finał relacjonowany był tylko w radiu. O bilet na Eurowizję walczyło dwunastu wykonawców, a oceniało ich 14 jurorów regionalnych przyznając punkty od 1 do 12. Wystartowali m.in. Mary Mason, soulowa grupa The Foundations, australijski wokalista kabaretowy Tony Monopoly, wokalistka popowa i aktorka znana z formacji New Seekers (ESC 1972) Lyn Paul, wokalista grupy The Move Carl Wayne czy zespół Sweet Sensation. Wygrał duet złożony z Lynsey de Paul i Mike Morana z piosenką „Rock Bottom”, którą sami napisali. Zebrali 143 punkty, w tym 12 punktów z Belfastu, Bristolu, Aberdeen, Leeds, Bangor, Glasgow, Southampton i Plymouth. Drugie miejsce miała Mary Mason z „What do you say to love?„. Wokalistka zebrała 132 punkty, w tym 12 punktów z Birmingham i Norwich, ale nie kryła swojego niezadowolenia, gdy okazało się, że show nie mogło być pokazane w telewizji. Jak przyznała, stawiała głównie na aspekty wizualne występu. Trzecie miejsce miała grupa The Foundations z „Where were you when I needed your love?” i 125 punktami (12 z Newcastle). Najsłabiej wypadła piosenka Val Stokes (57 punktów i ostatnie miejsce), a niskie miejsce Sweet Sensation (8. pozycja) było powodem rozstania się grupy z wytwórnią i końca zespołu.

Zgłosili „Rock Bottom” bez wiedzy wykonawców

Po raz pierwszy od 1959 roku Wielka Brytania wysłała na Eurowizję duet. Lynsey urodziła się 11 czerwca 1948 roku w Southwark. Chociaż głównie pisała utwory dla innych, sama też stworzyła dla siebie sporo hitów. Pierwszym było „Sugar Me„, które dotarło do 5. miejsca UK Singles Chart, a było też notowane w paru innych krajach. Przed Eurowizją wokalistka miała na koncie siedem notowanych na słynnej liście singli. Zdążyła też nagrać już dziewięć albumów i napisać sporo piosenek dla innych wykonawców. Michael Moran urodził się w 1948 w Leeds i jego kariera jest znacznie mniej bogata. Zaczynał jako muzyk sesyjny, występował też w wielu filmach. Dopiero udział w Eurowizji dał mu popularność. Piosenka „Rock Bottom”, którą napisał razem z Lynsey przygotowana była pierwotnie dla zespołu Blue Mink, jednak ostatecznie została zgłoszona przez producenta do selekcji, a co ciekawe – Lynsey i Mike nie wiedzieli o tym, że tak się stało. Lynsey, gdy podano jej informację o kwalifikacji, zagroziła, że nie wystąpi, jeśli Mike nie będzie jej towarzyszyć. Udało się, duet wygrał w finale. Tym samym Lynsey stała się pierwszą w historii wokalistką, która na Eurowizji zaśpiewała swoją własną kompozycję. Przypadkowo piosenka pasowała do sytuacji, jaka miała wtedy miejsce w BBC. Utwór mówi o tym, że ludzie powinni zwalczać złe chwile poprzez pracę i optymizm. BBC zmagało się wtedy ze strajkiem kamerzystów, finał nie był pokazany w telewizji, a z powodu cięć budżetowych nadawca obawiał się, że Wielka Brytania będzie musiała znów organizować konkurs jeśli duet wygra. Lynsey i Mike byli faworytami, więc BBC nie przykładało się do promocji by pozbawić się wygranej. „Sukces” osiągnięto. UK nie wygrało – zajęło drugie miejsce z wynikiem 121 punktów i straciło 15 punktów do Marie Myriam z Francji.

„Rock Bottom” świetnie przyjęte w wielu krajach

Wielka Brytania dostała 12 punktów z Monako, Austrii, Luksemburga, Portugalii, Belgii i Francji, a 10 dorzuciły Niemcy. Jury BBC 12 punktów dało Irlandii, 10 Belgii, 8 Niemcom, a zwycięskiej Francji 6. Punkty prezentował Colin Berry, a konkurs transmitowano w BBC1 (komentator: Peter Murray) oraz w BBC Radio 2 (komentator: Terry Wogan). Było to już dziesiąte drugie miejsce w historii Wielkiej Brytanii. Piosenka „Rock Bottom” dotarła do 19. miejsca UK Singles Chart, a wyżej notowana była w Szwajcarii (1. miejsce), Austrii, Belgii, Francji, Irlandii, Norwegii, Szwecji i Niemczech Zachodnich. Pod względem sprzedaży piosenka z UK przebiła popularnością utwór francuski, który wygrał Eurowizję. „Rock Bottom” cieszy się sporym uznaniem i popularnością wśród radiowców po dziś dzień. Duet nagrał ten utwór także w wersji niemieckiej („Fur Immer„), a piosenka doczekała się również wielu coverów. Warto wskazać, że Lynsey będzie na jakiś czas ostatnią reprezentantką Wielkiej Brytanii, która w momencie startu na Eurowizji miała już wiele muzycznych osiągnięć w kraju. Kolejnym takim wykonawcą będzie dopiero Scott Fitzgerald w 1988 roku. Po Eurowizji Lynsey oferowano start w wyborach parlamentarnych, a piosenkę często łączono ze strajkiem w BBC i walką o lepsze warunki pracy. Razem z Mike Moronem artystka nagrała jeszcze kilka utworów, a niektóre z nich stały się przebojami. Wokalistka zmarła w 2014 roku na skutek krwotoku wewnętrznego, a jej śmierć była czymś nieoczekiwanym dla członków rodziny. Jej siostrzenica wspominała, że Lynsey była wegetarianką, nie paliła, nie piła, a uznawano ją też za kobietę renesansu. Była nie tylko wielką gwiazdą, ale też lojalną i hojną przyjaciółką. Michael po Eurowizji nie zrobił wielkiej kariery jako wokalista, chociaż przez pewien czas koncertował z Lynsey. Był też dyrektorem muzycznym ITV w programie dla dzieci, a w 1990 napisany przez niego utwór startował w preselekcjach brytyjskich.

Sopot Festival 1977, który był zarazem pierwszą edycją Międzynarodowego Festiwalu Interwizji składał się z konkursu płytowego oraz finału. W konkursie płytowym Wielką Brytanię reprezentowała formacja Lips z piosenką „Hubble, Bubble” z wytwórni MCA. Piosenka zdobyła 16 punktów i 3. miejsce na dziesięciu wykonawców. W finale Wielka Brytania nie miała reprezentanta, natomiast David Finch był oficjalnym jurorem z tego kraju. 12 punktów dał zwycięskiej Czechosłowacji i Helenie Vondrackovej za piosenkę „Malovany dzbanku”. Co ciekawe, jedynie Hiszpania i Finlandia były krajami, które w 1977 startowały zarówno w Eurowizji jak i w finale Interwizji. Jugosławia pojawiła się tylko na Interwizji, omijając Konkurs Piosenki Eurowizji.