Olivia Newton-John polecona przez Cliffa Richarda
Kolejna reprezentantka Wielkiej Brytanii z niezwykle długą i bogatą biografią artystyczną to Olivia Newton-John, wokalistka, kompozytorka, aktorka i aktywistka urodzona w Cambridge w 1948 roku i posiadająca podwójne (brytyjsko-australijskie) obywatelstwo. Jej dziadek, Max Born, to zdobywca nagrody Nobla w dziedzinie fizyki, z kolei jej ojciec był oficerem w projekcie Enigma. W 1954 Olivia wraz z rodziną wyemigrowała do Melbourne. Gdy wokalistka miała 14 lat stworzyła grupę Sol Four, a później stała się częstym gościem muzycznym w programie „The Happy Show”. Występowała też w „The Go!! Show” i w talent-show „Sing, Sing, sing”. Pieniądze, jakie tam wygrała, przeznaczyła na podróż do Wielkiej Brytanii. To właśnie w Anglii nagrała swój pierwszy singiel „Till you say you’ll be mine„. Później wraz z Patem Carrollem podróżowała po UK i koncertowała, a następnie zrekrutowano ją do zespołu Toomorrow amerykańskiego producenta. Ich utwory nie cieszyły się uznaniem i formacja szybko się rozpadła. W 1971 Olivia nagrała pierwszy album „If not for you„, w którym utwór tytułowy stworzył Bob Dylan, a nagrał go też były członek The Beatles – George Harrison. Singiel był pierwszym międzynarodowym sukcesem Olivii, a kolejny („Banks of the Ohio”) dostał do top10 w UK i Australii, a ona sama została wybrana najlepszą wokalistką magazynu „Record Mirror”. Często zaczęła pojawiać się w programie Cliffa Richarda i to właśnie on zarekomendował stacji BBC wskazanie Newton-John na Eurowizję.
Problemy z preselekcjami i 4. miejsce dla UK
Tak też się stało. Wokalistka została w 1974 roku wewnętrznie wybrana na przedstawicielkę kraju, a 24 lutego wskazano dla niej utwór w ramach preselekcji. Problematyczna była kwestia prezentacji piosenek. Pierwotnie Olivia miała śpiewać po jednym utworze tygodniowo w programie Cilli Black, która jednak nie czuła się komfortowo z tym, że przez sześć tygodni miałaby u siebie promować inną artystkę, więc w ostatniej chwili przeniesiono premierę piosenek do innego show. Ostatecznie, też z powodu strajku w BBC, skończyło się na tym, że Olivia śpiewała po trzy utwory na odcinek programu. Frekwencja w głosowaniu kartkami pocztowymi była niezwykle niska, porównując do poprzednich lat. Wygrało „Long Live Love” z 27,4 tys. głosów. Drugie miejsce miało „Angel Eyes” (18,1 tys.), a trzecie „Hands Across the Sea” (15,7 tys.). Zwycięski utwór napisali Valerie Avon i Harold Spiro z Londynu. Dwa pierwsze utwory wydano na singlu, który zajął 11. miejsce w Wielkiej Brytanii i był to pierwszy od 1966 roku singiel preselekcyjny, który w tym kraju nie wszedł do top10 listy przebojów. Później wszystkie sześć piosenek pojawiło się na płycie „Long Live Love”, jednak wycięto je z amerykańskiego wydania. Olivia nagrała też niemiecką wersję zwycięskiej piosenki, z kolei fińska wokalistka Marion Rung przygotowała cover w swoim języku. Podczas Eurowizji 1974 Olivia uznawana była za silnego faworyta do wygranej, a na scenie wystąpiła już jako druga, w towarzystwie chórzystek z Ladybirds, które miały już doświadczenie eurowizyjne. Wielka Brytania zdobyła 14 punktów i zajęła 4. miejsce na 17 krajów. Najwięcej (4 punkty) dała Jugosławia, 3 punkty dorzuciły Włochy. Jury brytyjskie 5 punktów przekazało Włochom, a 2 Izraelowi i było jednym z tych, które nie przydzieliło żadnego punktu zwycięskiej ABBIE ze Szwecji. Punktację przekazał Colin Ward-Lewis, a konkurs komentowali David Vine (dla BBC1), Terry Wogan (dla BBC Radio1 i BBC Radio2) oraz Richard Astbury (dla BFBS Radio).
Eurowizja w Brighton
Po raz czwarty w swojej historii Wielka Brytania zajęła 4. miejsce w konkursie co, patrząc na statystyki, uznać można było wtedy za porażkę. Sama Olivia przyznała, że nie lubiła utworu, który musiała śpiewać i nie była zadowolona z wyników preselekcji. Nie ona pierwsza, bowiem wcześniej wiele jej poprzedniczek tak samo negatywnie wypowiadało się o swoich piosenkach, nawet, jeśli dawały one wygraną na Eurowizji. Piosenka osiągnęła też dość średnie wyniki sprzedaży – dotarła do 7. miejsca w Belgii (Flandria), 9 w Irlandii, 11. w Australii i UK, a najlepiej poradziła sobie w Norwegii, gdzie była trzecia. Co ciekawe, Olivia Newton-John będzie ostatnią solową artystką reprezentującą Wielką Brytanię aż do 1985 roku, bowiem u BBC zacznie się teraz długa „faza” na zespoły. Oczywiście nie można zapomnieć, że Eurowizja 1974 to kolejny event, który odbył się w UK chociaż kraj wcześniej Eurowizji nie wygrał. Telewizja BBC po raz enty uratowała EBU po tym, jak Luksemburg odmówił organizacji konkursu po drugim z rzędu zwycięstwie. Konkurs przygotowano 6 kwietnia 1974 roku w Brighton Dome, a prowadzącą była Katie Boyle, która do tej roli wróciła już czwarty raz, wcześniej prowadząc ESC w 1960, 1963 i 1968 roku. W Interval Act konkursu wystąpiła formacja The Wombles. Podczas konkursu każda piosenka była zapowiedziana pocztówką w którym pojawiły się zarówno ujęcia typowo turystyczne jak i krótkie materiały z prób czy konferencji prasowych. Po raz pierwszy w historii fani mogli obejrzeć tego typu materiały zakulisowe. Przygotowano także specjalne show z teledyskami 18 piosenek (emitowano też utwór Francji, która wycofała się w ostatniej chwili) – zajęła się tym stacja niemiecka i był to pierwszy tego typu event przed konkursem. BBC nie pokazało jednak „Prelude to Brighton” swoim widzom, w zamian oferując własną produkcję. Konkurs Piosenki Eurowizji transmitowany był w wielu krajach Europy i świata, m.in. w Algierii, Czechosłowacji, Hong Kongu, Japonii, Maroku, Polsce, Korei Południowej czy w ZSRR.
Wielka gwiazda muzyki i filmu
A co działo się po Eurowizji z Olivią? Wiele wspaniałych wydarzeń! Popularność przyniosła jej rola Sandy Olsson w „Grease”, a wystąpiła łącznie w 15 filmach (ostatni raz w „The Very Excellent Mr. Dundee” z 2020), pojawiła się w 25 różnych programach telewizyjnych (m.in. w „American Idol”, „RuPaul’s Drag Race” czy „Dancing with the Stars” – zawsze w roli jurorki). Odbyła 17 wielkich tras koncertowych, wydała 26 albumów, 70 singli, 6 płyt koncertowych, 14 składanek i 6 albumów z muzyką do filmów. Ma na koncie 10 nagród American Music Awards, 9 wyróżnień Billboardu, 4 nagrody Grammy (i dodatkowo aż 8 nominacji), dwie nominacje do Złotych Globów. Ma też związki z Polską, a w 2012 pojawiły się plotki, że wokalistka odwiedzi Wrocław by poznać rodzinne miasto swoich przodków. Aktualnie artystka ma 73 lata i od 5 lat zmaga się z rakiem piersi, zresztą choroba towarzyszy jej już znacznie dłużej. W 1992 roku przeszła operację raka piersi i zaczęła działać na rzecz profilaktyki tej choroby. W 2017 roku zachorowała po raz trzeci. W 2021 przyznała, że nie zaszczepi się przeciw covid-19 bo jej córka preferuje medycynę naturalną. Newton-John podkreślała jednak, że nie jest antyszczepionkowcem.
Trzy słabe starty w Sopocie
Rok 1974 przyniósł parę smian w Sopot Festival. W trakcie finału (dzień międzynarodowy) Wielką Brytanię reprezentowały aż trzy osoby. Susha oraz Mike Storey zaśpiewali swoje utwory w gronie łącznie aż 30 piosenek. Nie wypadli najlepiej. Ona zdobyła 25 punktów i 7. miejsce, a on tylko 13 i 17. pozycję. Susha zremisowała z Radojką z Jugosławii, z kolei Mike z reprezentującym ZSRR Siergiejem Zacharowem. Najsłabiej poradziła sobie brytyjska formacja Paintbox, która zajęła przedostatnie miejsce z 4 punktami. Gorszy był tylko Pavel Barton z Czechosłowacji. Wielka Brytania miała w stawce aż trzy utwory (tyle samo co Czechosłowacja i ZSRR) i aż czterech jurorów. 12 punktów komisja brytyjska dała swojej reprezentantce Sushy, 10 dostała zwycięska Finlandia, a 8 Szwecja. Pozostali przedstawiciele UK nie dostali punktów od swojego jury.
Źródło: Wikipedia, BBC, The Guardian, fot.: Kobieta.pl
DZIENNIK-EUROWIZYJNY.pl 