Wzloty i upadki New Seekers
W latach 60. sporą popularnością w Australii cieszyła się formacja Seekers, w skład której wchodził Keith Potger, wokalista urodzony na Sri Lance. Po tym, jak grupa się rozpadła, postanowił w 1969 założyć nowy zespół pod nazwą New Seekers, który miał kontynuować działalność poprzedniej ekipy, ale skierować się bardziej w stronę popu niż folku. Nowa grupa powstała w Londynie, a w jej skład wchodzili Laurie Heath, Chris Barrington, Marty Kristian, Eve Graham i Sally Graham oraz wspomniany wcześniej Keith. Chociaż zespół wydał tylko jeden album i nie osiągnął wielkiego sukcesu, szkockie ITV dało im własne show telewizyjne „Finders, Seekers” w najlepszym czasie antenowym. Niestety program nie cieszył się uznaniem, pojawiły się nawet skargi od widzów. Mimo to został sprzedany do Australii, Kanady i Szwecji. Po porażce „Finders, Seekers” grupa New Seekers zmieniła nieco skład – Laurie zastąpiono Lyn Paul, a Sally Graham Peterem Doyle. Zamiast Chrisa występował Paul Layton. Nowy skład zyskał uznanie, a ich cover „What have they done to my song, Ma” stał się przebojem w Stanach, Kanadzie i (w mniejszym stopniu) też w Wielkiej Brytanii. Kolejne single znów nie zyskiwały popularności aż do „Never Ending Song of Love„, który był wielkim przebojem w UK i dotarł do 2. miejsca UK Singles Chart. Co ciekawe, pomimo sukcesu grupa pożegnała się z ówczesną wytwórnią. Znów im nie szło, aż do nagrania jingla reklamowego Coca Coli, czym zyskali zainteresowanie publiczności. Piosenka „I’d like to teach the world to sing” przez 4. tygodnie była na pierwszym miejscu brytyjskiej listy singli i sprzedała się w prawie milionie egzemplarzy. Był to najbardziej znany utwór grupy.
Eurowizja 1972 w Szkocji
Pomimo zmiennego szczęścia na rynku muzycznym to właśnie New Seekers stało się pierwszym zespołem reprezentującym Wielką Brytanię na Eurowizji. Co ciekawe, grupa (licząca wtedy pięć osób) była pierwszym kwintetem w historii Eurowizji. Ponoć miało być inaczej, bo media twierdzą, że pierwszym wyborem BBC na ESC 1972 był Cliff Richard, który reprezentował ten kraj już w 1968. Z powodu koncertu 25 marca (w dniu finału Eurowizji) nie mógł jednak przyjąć zaproszenia. Selekcje piosenki dla New Seekers odbyły się 12 lutego, jednak z powodu problemów z elektrycznością i przerwami w dostępie do prądu w zimie 1972 wielu widzów nie mogło śledzić transmisji, stąd też zainteresowanie głosowaniem było niższe. Koniec końców „Beg, Steal of Borrow” autorstwa Tony’ego Cole, Steve’a Wolfe i Graeme Halla zajęło 1. miejsce po uzbieraniu ponad 62 tys. głosów. Drugi był utwór „One by One” (27 tys. głosów). Te dwa utwory wydano na singlu, który dotarł do 2. miejsca UK Singles Chart. Piosenki weszły też na tracklistę albumu „We’de like to teach the world to sing”, który osiągnął spory sukces w notowaniach. The New Seekers mieli to szczęście, że reprezentowali Wielką Brytanię u siebie. Telewizja BBC po raz kolejny „ratowała” Eurowizję decydując się na organizację konkursu po tym gdy zwycięskie Monako nie mogło tego uczynić ze względu na brak odpowiedniego obiektu. Finał odbył się w Edynburgu (po raz pierwszy Eurowizja trafiła do Szkocji i w ogóle poza Londyn), a dokładniej w Usher Hall. Prowadzącą była szkocka baletnica Moira Shearer. Brytyjczycy wprowadzili do konkursu parę nowości m.in. postawili na scenie ekran, na którym pokazywano m.in. Interval Act nagrany przez Military Tattoo na zamku w Edynburgu. Pojawiły się też graficzne zapowiedzi ze zdjęciem artysty oraz podpisami. Były też znamiona wizualizacji. Sami jurorzy stacjonowali na zamku, stąd wyniki także pokazywane były na ekranie.
The New Seekers po Eurowizji
The New Seekers wystąpili z piątym numerem startowym na 18 krajów. Zdobyli 114 punktów i 2. miejsce, przegrywając nieznacznie z Vicky Leandros, reprezentantką Luksemburga. Brytyjczycy najwięcej punktów dostali z Norwegii (dwie maksymalne noty, zgodnie z ówczesnym systemem głosowania), a 9 punktów dali im jurorzy z Francji, Jugosławii i Monako. Najniżej znów oceniła ich Hiszpania, ale też Malta. Dorren Samuels i Robert Walker, którzy weszli w skład jury UK 10 punktów dali zwycięskiej piosence z Luksemburga, a wysoko ocenili też Francję i Holandię. Konkurs relacjonowali Tom Fleing (BBC1), Pete Murray (BBC Radio 2) i Terry James (BFBS Radio). Po raz pierwszy konkurs nie był transmitowany przez BBC Radio 1. Dla Wielkiej Brytanii było to ósme drugie miejsce w historii startów, więc stało się to już „normą”. Chociaż nie wygrali, New Seekers dzięki Eurowizji stali się popularni w paru krajach, a ich „Beg, Steal or Borrow” dość wysoko notowane było w Norwegii, Irlandii, Holandii, Niemczech, Szwajcarii, Belgii, a także w RPA i USA. Po Eurowizji zespół wrócił do swojej standardowej serii wzlotów i upadków, odnosząc jednak parę sukcesów w USA. W 1973 wydali hitowe „You won’t find another fool like me„. Niestety, w maju 1974, po oskarżeniach, że członkowie zespołu są zbyt słabo opłacani, grupa się rozpadła. Powróciła w 1976 w zmienionym składzie i chociaż nigdy nie powtórzyła sukcesów, koncertuje do dziś, co jakiś czas zmieniając skład. W 1980 roku New Seekers mieli wystartować w preselekcjach do ESC, ale zostali zdyskwalifikowani, ponieważ ich utwór „Tell me” był zbyt wcześnie opublikowany. Co ciekawe, w tym samym finale pojawił się były członek grupy, Danny Finn, który z nowym zespołem Prima Donna wygrał wtedy konkurs i reprezentował UK. Marty Kristian z kolei uczestniczyła w finale narodowym 1983.
Po sukcesie w Sopot Festival 1971 (drugie miejsce w półfinale i Grand Prix finału), w 1972 roku Wielka Brytania swojego reprezentanta miała tylko w finale konkursu. Nad Bałtyk przyleciała Louisa Jane White, wokalistka, któr ana koncie miała dwa albumy i dwanaście singli. Zaśpiewała piosenkę „That’s beautiful (All my love)” i zajęła 2. miejsce z wynikiem 135 punktów. Przegrała tylko z Lwem Leszczenko reprezentującym Związek Radziecki i Andrzejem Dąbrowskim reprezentującym Polskę (z hitem „Do zakochania jeden krok”). Co ciekawe, Geoffrey Owen, który pełnił rolę brytyjskiego jurora, nie dał Louisie 12 punktów, a jedynie siedem. Najwyższą notę dostała jednak od RFN.
źródło: Wikipedia, BBC, fot.: EuroVisionary
DZIENNIK-EUROWIZYJNY.pl 