Po sporym sukcesie na Eurowizji 1975 telewizja RAI postanowiła iść za ciosem i znów wystawić duet – tym razem złożony z amerykańskiej aktorki Rominy Francesci Power oraz słynnego włoskiego piosenkarza Albano Antonio Carrisi znanego jako Al Bano. Ona urodziła się w Los Angeles jako córka hollywoodzkiego aktora Tyrone Powera i Lindy Christian. Po śmierci ojca w 1958 z USA przeniosła się do Meksyku. Gdy miała 9 lat, wraz z rodziną przeprowadziła się do Wloch, które tak bardzo kochał jej ojciec. Zadebiutowała tam jako aktorka w wieku 13 lat. W 1967 na planie jednego z filmów spotkała Al Bano, który niedawno zyskał popularność. Sama też zajmowała się muzyką, a w 1966 wydała pierwszy singiel. W 1969 wygrała Festivalbar i nagrała swój debiutancki album. Wzięła też ślub z Al Bano. W 1976 zadebiutowała w Sanremo z „Non due” jednak nie awansowała do finału. Al Bano już od dziecka grał na gitarze, a w wieku 12 lat napisał tekst do swojej pierwszej piosenki. W 1965 wydał pierwszy album. Dwa lata później (w momencie gdy spotkał Rominę) odniósł swój wielki sukces za utwór „Nel sole”. Nazywano go wtedy „drugim Claudio Villa”. W 1968 po raz pierwszy wystąpił w Sanremo zajmując tam 9. miejsce. 26 lipca 1970 poślubił Rominę i para zaczęła wspólną działalność muzyczną. W 1974 razem stworzyli wytwórnię płytową, Wtedy też Al Bano trzeci raz zaśpiewał podczas Sanremo – wywalczył 13. pozycję.
Pierwsza piosenka z angielskim tekstem
Ich wspólny utwór eurowizyjny był pierwszą włoską piosenką śpiewaną w trakcie konkursu w dwóch językach – po angielsku i włosku. „We’ll live it all again” przygotowali razem z Detto Mariano. Nagrali też hiszpańską i francuską wersję piosenki, a ta druga stała się nawet przebojem we Francji. Nie odniosła jednak wielkiego sukcesu we Włoszech. Co istotne, to pierwsza z pięciu piosenek, które Włochy prezentowały na Eurowizji w wersji dwujęzycznej – włoski z dodatkiem angielskiego. „We’ll live it all again”, czyli po włosku „Noi lo rivivremo di nuovo” nigdy nie zostało nagrane tylko w wersji włoskojęzycznej. Podczas Eurowizji w Hadze zaśpiewali z pozycji 13. i co prawda nie była ona pechowa w kwestii wyniku, ale Al Bano w trakcie występu zapomniał części słów utworu, do którego sam napisał tekst. W głosowaniu jury małżeństwo zajęło 7. miejsce z 69 punktami, tym samym jednym punktem pokonując Belgię. Dostali jedną dwunastkę – z Irlandii – i trzy dziesiątki – z Grecji, Portugalii i Francji. Włoskie jury 12 punktów dało Irlandii (czyżby wymiana?), 10 Izraelowi, a 8 Belgii. Zwycięska Wielka Brytania zgarnęła od RAI 4 punkty i była to druga najniższa nota dla „Save your kisses for me”. Punkty przekazała Rosanna Vaudetti, a konkurs dla Rete 1 i Rai Radio 2 komentował Silvio Noto. Siódme miejsce to oczywiście miejsce w top10, ale nie był to zbyt wielki sukces dla Włoch, które już 11 razy zajęły lepszy wynik. Taką samą lokatę kraj zdobędzie jeszcze trzy razy, w tym ponownie za sprawą Rominy i Al Bano, którzy na Eurowizję wrócą w 1985 roku.
„Felicita”
Zanim jednak doszło do powrotu pojawiła się słynna „Felicita”, która stała się popularna w wielu krajach, także w Polsce. Piosenka zajęła 1. miejsce na listach przebojów we Włoszech i Czechosłowacji, notowana była też w Austrii, Belgii, Francji, Niemczech, Holandii i Szwajcarii. Utwór zdobył 2. miejsce w festiwalu Sanremo i był to jednocześnie duet Rominy i Al Bano jako duetu podczas tego wydarzenia. Wspólnie śpiewali też w 1984 roku – wtedy wygrali dzięki „Ci sara”. Chociaż działali jako duet, nie stronili też od solowej pracy. Romina w 1982 wydała piosenkę „Il ballo del qua qua”, gdzie Al Bano nagrał chórki. W 1970 roku para doczekała się pierwszej córki – Ylenii. Później urodzili się Yari (1973), Cristel (1985) i Romina Jr. Jolanda (1987). Ponieważ duet pojawi się w naszym cyklu ponownie, spojrzymy na dalszą ich karierę w kolejnym odcinku!
Ostatnie Sanremo w kasynie
Tymczasem Sanremo w 1976 roku po raz ostatni odbyło się w budynku kasyna, który musiał zostać poddany renowacji. Po katastrofie i zwiastowaniu upadku festiwalu w 1975 pojawił się nowy dyrektor artystyczny, który wprowadził wiele zmian. Dość drastycznych. Wyeliminował orkiestrę na żywo, zaprosił wiele gwiazd do gościnnego występu. Pojawili się nawet reprezentanci eurowizyjni – Domenico Modugno z Włoch, Les Humphies Singers (Niemcy 1976) czy Julio Iglesias (Hiszpania 1970), którego występu widzowie jednak nie zobaczyli, bo RAI nadawała wtedy program informacyjny. W stawce konkursowej znów dominowali debiutanci (w tym Romina Power), ale pojawili się też Ricchi e Poveri, Sergio Endrigo czy Wess & Dori Ghezzi. Wygrał Peppino Di Capri z „Non lo faccio piu” i sumą 46 punktów. Wess i Dori zajęli drugie miejsce, a Sandro Giacobbe i Albatros zremisowali na trzecim. Była to ostatnia edycja Sanremo, którą RAI pokazywało swoim widzom w czerni i bieli. Co ciekawe, festiwal już wcześniej nagrywano w kolorze, ale tylko na potrzeby EBU i zagranicznych nadawców.
Fot. Viva.pl
DZIENNIK-EUROWIZYJNY.pl 