W lata 80. Włosi wchodzą z Alanem Sorrenti i to on zostaje pierwszym solistą płci męskiej reprezentującym kraj od 1973 roku. Wokalista urodził się w 1950 roku w Neapolu i zadebiutował w latach 70. jako artysta rockowy. Pierwszy album wydał w 1972 roku. Chociaż szedł w stronę rocka progresywnego i eksperymentalnego, po 1977 odniósł swoje największe sukcesy w muzyce … disco. Wygrał też Festivalbar. Na Eurowizji pojawił się już z dorobkiem 6 albumów i 13 singli, wystąpił też w filmie. Piosenka „Non so che darei”, którą zaśpiewał na Eurowizji to głównie jego dzieło. Wykonał ją też później jako gość specjalny w trakcie Festivalbar. Singiel zawiera też angielską wersję utworu. Wloska wersja dotarła do 3. miejsca listy najlepiej sprzedających się w 1980 roku singli, notowana była też w Belgii, Austrii, Niemczech, Norwegii, Szwecji i Szwajcarii.
Modelka zapowiada Alana na Eurowizji
W Hadze zaśpiewał jako szósty i takie samo miejsce zajął w rankingu z dorobkiem 87 punktów. 12 punktów dostał od Portugalii, 10 od Szwecji, Hiszpanii i Belgii, a 8 od Szwajcarii. Tylko Luksemburg i Maroko nie dały żadnych punktów. Włoskie jury 12 punktów przeznaczyło dla Niemiec, 10 dla Portugalii, a 8 dla Turcji. Co ciekawe, Włochy były jedynym krajem, który dał punkty (i to aż 7) dla debiutującego Maroko, co sprawiło, że Samira Bensaid nie była w finale ostatnia. W 1980 w trakcie Eurowizji podczas pocztówek piosenki zapowiadali różni znani ludzie, np. Ase Kleveland z Norwegii (reprezentowała kraj w 1966 i poprowadzi konkurs w 1986). Z Włoch była to Beatrice Cori, prezenterka i modelka. Punktację podawała Mariolina Cannuli, a konkurs transmitowany był na Rete 2 z komentarzem Michele Gammino. Po raz pierwszy od 1976 Włochy zajęły miejsce w top10, a do tej pory szósta pozycja zdarzyła im się wcześniej już trzy razy (ostatni raz w 1972). Dzięki Eurowizji Alan mógł przez jakiś czas cieszyć się popularnością w Europie.
Sex, drugs and rock’n’roll
Nie wszystko jednak szło Alanowi zgodnie z planem. W 1983 roku został aresztowany za posiadanie i handel narkotykami. Co ciekawe, oskarżyła go żona, która znalazła raz męża w dwuznacznej sytuacji z młodą Szwedką. Wokalista kilka miesięcy spędził w więzieniu. Na scenę powrócił dopiero w 1987 roku i wtedy też zadebiutował podczas Sanremo. Do tej pory wydał 11 albumów (najnowszy w 2003 roku), Jego siostra, Jenny, także jest wokalistką, ale głównie obraca się w nurcie muzyki folk/rock (zespół Saint Just i działalność solowa). W 2015 gdy Neapol został mocno zniszczony przez trzęsienie ziemi, Alan ogłosił tournee po zdewastowanych miejscach, a cały dochód z trasy przeznaczył na pomoc poszkodowanym. W 2018 pojawiło się pięciopłytowe wydawnictwo z przebojami Alana, w tym jego pierwsze piosenki, które na nowo zainteresowały media. W 2019 zdobył Grand Prix Corallo Citta di Alghero za muzyczne osiągnięcia w 40 lat po wydaniu albumu „L.A. & N.Y.”.
Toto Cotugno wygrywa Sanremo
Rok 1980 można uznać za dość przełomowy w podejściu RAI do Sanremo. Trzydziesta edycja była znacznie bardziej obecna w telewizji, a nadawca znów zaczął widzieć w imprezie potencjał. Kontrowersje wywołał Roberto Benigni, który wdał się w dialog o seksie, pocałował prowadzącą (buziak trwał…30 sekund), a Jana Pawła II określił mianem „Woitilaccione”. Po latach przerwy do festiwalu wrócili Bobby Solo i Gianni Morandi. Zwyciężył Toto Cotugno z „Solo noi” zdobywając 750 punktów. Drugi był Enzo Malepasso, a trzeci Pupo. Wśród gości specjalnych m.in. wspomniany Roberto Benigni. Zwycięska piosenka Toto dotarłą do 2. miejsca list przebojów we Włoszech, wysoko notowani byli też Pupo i Bobby Solo.
Fot. AlanSorrenti.com
DZIENNIK-EUROWIZYJNY.pl 