Dziewiętnasta edycja Sanremo odbyła się w dniach 30.01-1.02., a prowadzącymi byli Nuccio Costa i Gabriella Farinon. Wydarzenie zbiegło się z licznymi demonstracjami wywołanymi walkami klasowymi lat 60. we Włoszech, w związku z tym, np. trzech studentów w trakcie festiwalu przeprowadziło strajk głodowy. Zdarzały się mniej lub bardziej liczne demonstracje protestujących z włoskiej klasy robotniczej. Organizatorzy Sanremo planowali nawet nagrać występy wcześniej i później pokazać je w trakcie transmisji, by uniknąć incydentów przed kamerami na żywo. Spośród setek zgłoszeń jurorzy wybrali 24 utwory, które podzielono na dwa półfinały. Z każdej grupy do finału awansowało siedem najlepszych piosenek, a decydowało o tym 21 członków komisji, w tym czytelnicy gazet, którzy wygrali miejsce w jury poprzez specjalną loterię. Znanych nazwisk w stawce jak zwykle nie brakowało, a o Grand Prix walczyli m.in. Bobby Solo (ESC 1965), Claudio Villa (ESC 1967), France Gall (luksemburska zwyciężczyni Eurowizji 1965), Gigliola Cinquetti (triumfatorka Eurowizji 1964 dla Włoch), Rita Pavone, Sergio Endrigo (ESC 1968) czy słynny Stevie Wonder. Warto wspomnieć, że w czerwcu 1968 roku Włosi po raz pierwszy zostali mistrzami Europy w piłce nożnej w finale Euro pokonując Jugosławię. Wyczyn ten powtórzyli wczoraj triumfując podczas Euro 2020 – jednocześnie Włochy to pierwszy kraj w historii, który w tym samym roku zwyciężył zarówno podczas Eurowizji jak i Euro.
Iva Zanicchi na Eurowizję
237 punktów i 1. miejsce w Sanremo dostał utwór „Zingara” śpiewany przez Bobby’ego Solo i Ivę Zanicchi. Drugie miejsce miała piosenka „Lontano dagli occhi” (wykonywana przez Sergio Endrigo i Mary Hopkin) – 228 punktów, a trzecie „Un sorriso” Don’ego Backy i Milvy (178 punktów). Stevie Wonder zaśpiewał „Se tu ragazzo mio” i nie zakwalifikował się do finału. Zwycięski utwór w wykonaniu Bobby’ego Solo stał się w kraju evergreenem, dotarł też do 1. miejsca list przebojów. Tak samo wysoko notowany był też utwór „Me che freddo fa” Nady, chociaż w finale był dopiero piąty. Na Eurowizję stacja RAI wybrała jednak Ivę Zanicchi i zmieniła utwór na „Due grosse lacrime bianche”. Iva została pierwszą kobietą reprezentującą Włochy od 1964 roku. Urodziła się w 1940 roku w Ligonchio. Zadebiutowała w 1960 roku podczas jednego z festiwali, szybko też zaczęła występować poza granicami kraju (np. w Szwajcarii). W Sanremo po raz pierwszy pojawiła się w 1965 roku, bez awansu do finału. Rok później zajęła w finałowej części festiwalu przedostatnie miejsce, ale już w 1967 wygrała śpiewając „Non pensare a me”. Wtedy na Eurowizję pojechał jednak Claudio Villa. W 1968 znów nie zakwalifikowała się do finału, a w 1969 znów wygrała. W momencie pojawienia się na ESC 1969 w Madrycie miała już na koncie trzy albumy i ponad 20 singli. Czterokrotnie startowała też w konkursie muzycznym „Un disco per ‚estate”, dwukrotnie w Festiwalu w Neapolu, trzykrotnie w Wenecji, cztery razy pojawiła się też w Canzonissimie. Doświadczenie miała więc ogromne.
Słaby rezultat w Madrycie
Podczas Eurowizji zaśpiewała jako szósta w kolejności. Zebrała raptem 5 punktów, co dało jej niskie, 13. miejsce na 16 państw. Po jednym punkcie dostała od Jugosławii, Monako, Irlandii, Portugalii i Finlandii. Jury włoskie po 3 punkty dało zwycięskim krajom – Wielkiej Brytanii i Holandii, ale najwyższa nota (4 punkty) trafiła do Monako. Punkty podawał Mike Bongiorno, z kolei komentatorem był Renato Tagliani. 13. miejsce było słabym wynikiem i ówcześnie drugim najgorszym w historii Włoch (po 17. pozycji z 1966). Do tej pory jest to piąta najniższa pozycja jaką Włochy zajęły w konkursie od debiutu po 2021 rok. Po Ivie znów nastąpi spora przerwa w wysyłaniu kobiet z Italii na Eurowizję, bowiem kolejną przedstawicielką płci pięknej będzie dopiero Gigliola w 1974 roku. Jak to zazwyczaj bywa w przypadku reprezentantów Włoch w tym okresie, Eurowizja nie miała wpływu na dalszą karierę, nawet jeśli delikwent zajął tam niskie miejsce. Iva jeszcze pięciokrotnie startowała w Sanremo – wygrała jeszcze w 1974 roku, a ostatni raz pojawiła się w 2009 z „Ti voglio senza amore”, ale została szybko wyeliminowana. Poza muzyką zajmowała się też prowadzeniem programów telewizyjnych, a w XXI wieku weszła do polityki. Kandydowała do Parlamentu Europejskiego z partii „Forza Italia” i co prawda nie dostała wystarczającej liczby głosów, ale i tak to Strasburga trafiła tylko że cztery lata później. Do tej pory jest aktywna muzycznie i społecznie, chociaż ma już 81 lat. W tym roku pojawiła się w paru programach telewizyjnych, a rok temu wydała swój najnowszy album.
Top10 w Sopocie
Podczas Sopot Festival 1969 Włochy znów miały dwóch reprezentantów. W półfinale (tzw. „dzień płytowy”) zaśpiewał Lucio Dalla, który w Sanremo zadebiutował w 1966 roku, a rok później zajął tam 6. miejsce w finale za „Bisogna saper perdere”. W Trójmieście zaśpiewał „Hal una faccia naranera” i nie wiemy, które miejsce zajął – pewne jest, że nie wygrał. Stosunkowo mniej znana wokalistka śpiewała dla tego kraju w finale międzynarodowym. Była to Lucia Altieri, która pierwszy raz w Sanremo pojawiła się w 1962 roku, jednak nie zdołała awansować do finału. W 1966 roku reprezentowała kraj podczas Festival della Canzone Popolare zajmując 2. miejsce. W Sopocie zaprezentowała „Tu staje sempre cu me” zdobywając 40 punktów i 9. miejsce. Ponad połowa zdobytych punktów to dwie dwunastki – z UK i Włoch, a dodatkowo miała też 6 punktów z Malty, 4 ze Szwajcarii i Hiszpanii czy trzy z Rumunii. Włoskim jurorem był Paolo Donatti.
Fot: Giornale di Sicilia
DZIENNIK-EUROWIZYJNY.pl 