Po dwóch latach eksperymentowania z kartkowym televotingiem Sanremo wróciło do korzeni, odebrano prawo głosu publiczności przed telewizorami i skrócono czas trwania festiwalu. Trzynasta edycja odbyła się w dniach 7-9 lutego, a prowadzącym był Mike Bongiorno, któremu towarzyszyły Edy Campagnoli, Maria Giovannini, Rosanna Armani i Giuliana Copreni. Nowością był fakt, że wszystkie utwory miały swoją prapremierę w wersji fortepianowej i bez wokalu dzień przed rozpoczęciem festiwalu – wszystkie utwory zagrał młody pianista Fred Bongusto. Drugim novum było połączenie Sanremo z Castrocaro Festival dla debiutantów. Dwóch najwyżej ocenionych tam wokalistów zdobywało prawo udziału w Sanremo. Kolaboracja trwała do 1966 roku. Co ciekawe, w edycji festiwalu z 1963 roku wystąpiło tylko czworo debiutantów, a aż 16 wykonawców powróciło do rywalizacji po udziale w 1962 roku. Był więc m.in. reprezentant Włoch 1962 Claudio Villa, ale nie zabrakło też pierwszej przedstawicielki tego kraju – Toniny Torrielli. Wystąpił też kwartet Radar, co było dość osobliwe, bo zazwyczaj do tej pory w Sanremo uczestniczyli jedynie soliści.
Emilio Pericoli jedzie do Londynu
Głosowanie jurorów zwyciężył utwór „Uno per tutte” przygotowany przez Mogola, Alberto Testę i Tony’ego Renisa. Ten ostatni był jednym z dwóch wykonawców piosenki. Drugi był Emilio Pericoli. Piosenka zdobyła 90 punktów. Na pozycji drugiej „Amor mon amour my love” śpiewany przez Claudio Villę i Eugenię Foligatti (77 punktów), a na trzecim „Giovane giovane” w interpretacji Pino Donaggio oraz Cocky Mazzetti (71 punktów). Chociaż Tony Renis był współtwórcą zwycięskiej piosenki, na Eurowizję wskazano Emilio Pericoli’ego, urodzonego w 1928 roku w Cesenatico wokalistę. Uznanie zdobył po 1947 roku, gdy dołączył do orkiestry dowodzonej przez Enzo Ceragioli i koncertował we Włoszech i nie tylko. W 1954 uczestniczył w konkursie „Dieci canzoni da lanciare”, a rok później zadebiutował w filmie „Motivo in maschera” jako aktor. Od 1959, dzięki kontraktowi z Dischi Ricordi zaczęła się jego największa kariera muzyczna, głównie za sprawą coverów włoskich szlagierów z lat 30. i 40. W 1961 jeden z takich utworów sprzedał się w milionie egzemplarzy, szturmując listy przebojów w USA i Wielkiej Brytanii. Zadebiutował w Sanremo w 1962 roku śpiewając utwór „Quando quando quando” (także współtworzony przez Tony’ego Renisa) – zajął wtedy 4. miejsce. Piosenka „Uno per tutte” we Włoszech bardziej spodobała się jednak w wykonaniu Tony’ego – jego wersja dotarła do 25. miejsca listy Classifica annuale, z kolei w wersji Emilio była dopiero na 78. pozycji.
Drugi brąz dla Włoch
Podczas Eurowizji 1963 w Londynie Włoch zaśpiewał jako szósty. Zgarnął 37 punktów, co dało mu 3. miejsce. Trzy punkty więcej miała Szwajcaria, a 5 punktów więcej zwycięska Dania. W odświeżonym systemie głosowania każda komisja przyznawała punkty od 1 do 5. Emilio dostał maksymalne noty z Danii, Szwajcarii i Monako, po 4 punkty z Jugosławii i Luksemburga, po 3 z Norwegii, Hiszpanii i Belgii, dwa z Wielkiej Brytanii i Finlandii oraz jeden z Holandii. Bez punktów pozostawiły go tylko komisje z Niemiec, Austrii, Francji oraz Szwecji. Włoska komisja 5 punktów dała Szwajcarii, 4 Francji, 3 Monako, 2 zwycięskiej Danii i jeden Luksemburgowi, a punkty prezentował Enzo Tortora. Konkurs relacjonował dla Programma Nazionale Renato Tagliani. Trzecie miejsce to powtórka najlepszego rezultatu Włoch – pierwszy raz zdobył je Domenico Modugno w 1958 roku. Warto wspomnieć, że od 1956 roku reprezentantom Italii na Eurowizji towarzyszyli dyrygenci z Sanremo. W 1963 był to Gigi Chichellero.
Ósme miejsce w Sopocie
Emilio do Sanremo wróci już w 1964 roku, tym razem z „Piccolo, Piccolo”, ale sensacyjnie nie dostanie się do finału. Parę lat po udziale w Eurowizji wokalista zmienił wytwórnię i zaczął nagrywać dla Warner Bros. Swój ostatni singiel wydał w 1971 roku. Na koncie miał pięć albumów, 9 EP-ek, a jego piosenki pojawiał się na trzech składankach. W 2011 roku pojawił się w programie „I migliori anni” telewizji RAI. Zmarł dwa lata później – 9 kwietnia 2013 roku, w wieku 85 lat. Parę miesięcy po Eurowizji 1963 odbyła się trzecia edycja Sopot Festival, ponownie z udziałem Włoch. W finale międzynarodowym ten kraj reprezentowała Isabella Fedeli z piosenką „Tua”. Podobnie jak w przypadku poprzednich wykonawców, także ona nie była zbyt znana nawet w swoim kraju. W ramach Sopot Festival nagrała jednak utwór „Il Primo Capello Grigio” („Pierwszy siwy włos”), który zosttał wydany na specjalnej składance festiwalowej. Konkursowy utwór „Tua” dostał 18 punktów, co dało Włochom 8. miejsce na 22 wykonawców. Po raz pierwszy w komisji zasiadł przedstawiciel Włoch – Shabtai Petrushka. Swoje 12 punktów dał zwycięskiej Francji, chociaż w 1963 wygrały dwa kraje. Poza Francją także ZSRR, z doskonale znanym utworem „Pust vsegda budyet solnce”. Co ciekawe, juror włoski przedstawicielce swojego własnego kraju dał tylko 5 punktów. Tyle samo dorzuciło Monako.
Fot: Qubilette Magazine
DZIENNIK-EUROWIZYJNY.pl 