W całej swojej eurowizyjnej historii Szwajcaria pauzowała czterokrotnie – w latach 1995, 1999, 2001 i 2003, co zawsze spowodowane było słabymi wynikami. Od 2004 kraj ma możliwość startu co roku, zgodnie z formatem rozbudowanej Eurowizji. Nieobecność w 2003 sprawiła, że Szwajcarzy znaleźli się w półfinale w Stambule. Swojego reprezentanta wybrali 6. marca podczas finału narodowego w Genewie. Prowadzącym był Jean-Marc Richard, a zwycięzcę wyłoniono poprzez dwie rundy televotingu. Wystartowało aż 12 uczestników, wybranych do finału przez regionalnych nadawców. Każda telewizja mogła w finale mieć czworo swoich reprezentantów. Nadawcy TSR i TSI po prostu ich wskazali, z kolei DRS zorganizowało casting show MusicStar w którym brało udział 10 młodych wykonawców. Najlepsza czwórka dostała się do finału selekcji. Show wygrała Carmen Fenk, drugi był Mario Pacchioli, a trzeci Piero Esteriore. Warto dodać, że dla trzech wykonawców (w tym dla Mario Pacchioli’ego) w chórkach selekcyjnych wystąpiła Jane Bogaert, reprezentantka kraju z 2000 roku.
Język angielski powraca po latach
W pierwszej rundzie preselekcji narodowych najwięcej punktów zdobyła piosenka „Celebrate” Piero Esteriore i The MusicStars. Wraz z nimi do superfinału weszli Mario Pacchioli, formacja A-Live (mieli po 26 punktów), Caroline Agostinio (24), Carmen Fenk (23) i Antonella Lafortezza (21). Najsłabiej wypadła Irina, której utwór „Heb ab” dostał tylko 10 punktów. W drugiej rundzie głosowania punkty dodano – Piero dostał dodatkowych 10 co łącznie dało mu 38 punktów i 1. miejsce. Drugi był Mario Pacchioli (36 punktów, piosenka poniżej), a trzecia Caroline Agostinio (29 punktów). Tym samym do Turcji Szwajcaria wysłała wokalistę z dodatkowym (sztucznie utworzonym) zespołem i z piosenką po angielsku. Piero był pierwszym mężczyzną reprezentującym Szwajcarię od 1994 roku, z kolei MusicStars to pierwszy zespół od 1989. Język angielski wrócił na Eurowizję w wykonaniu tego kraju pierwszy raz od 1976 roku. „Celebrate” napisane zostało przez Grega Manninga.
Mikrofonem w twarz
Piero Esteriore urodził się w 1977 roku w Laufen, ma sycylijskie korzenie. W wieku sześciu lat grał już na perkusji. Uczyłsię fryzjerstwa, które praktykował przez kilka lat. Jednocześnie zbierał też doświadczenie muzyczne, a udział w show MusicStars miał być przepustką do sławy. Zajął tam 3. miejsce, ale w finale preselekcji narodowych wygrał i pojechał do Turcji. Wraz z nim na scenie pojawili się niektórzy uczestnicy programu – Sabrina Auer (10. miejsce), Tina Masafret (7. miejsce) i Sergio Luvualu (5. miejsce). Pojawił się też David Odermatt, który nie startował w tym talent-show, ale wszedł w skład grupy MusicStars. W półfinale Eurowizji 12 maja Szwajcaria zaśpiewała jako trzecia, a ponad połowa piosenek wykonana była po angielsku. Piero nie tylko krzyczał (zamiast śpiewać) i starał się na różne sposoby ratować słaby utwór i chaotyczny występ, ale zaliczył też wpadkę. W pewnym momencie uderzył się mikrofonem w usta, co zarejestrowała kamera (od 40. sekundy – poniżej).
Zero dla Szwajcarii, Szwajcaria zero dla zwycięzcy
O ile jeszcze w marcu Szwajcaria była całkiem wysoko typowana u bukmacherów, tak na dzień przed półfinałem jej szanse na awans były wyższe tylko od szans Monako 🇲🇨. Szwajcaria w głosowaniu widzów nie zdobyła ani jednego punktu i zajęła 22. miejsce. Tym samym po raz pierwszy jakiś kraj w półfinale zanotował słynne „nul points”. Szwajcarscy widzowie 12 punktów w półfinale dali zwycięskiej Serbii (i Czarnogórze) 🇷🇸, 10 dostała Grecja 🇬🇷, a 8 Bośnia i Hercegowina 🇧🇦. Publika z tego kraju dość dobrze obstawiła top10 myląc się tylko przy Portugalii 🇵🇹 (dostała 7 punktów). Zamiast niej do finału awansowała Malta 🇲🇹, której Szwajcarzy nie docenili. W finale ponownie najwyższą notę dostało „Lane moje”, 10 punktów miały Niemcy 🇩🇪, a 8 Turcja 🇹🇷. Brak punktów dla Polski 🇵🇱 nie dziwi, ale warto podkreślić, że Szwajcaria była jedynym krajem, który w finale nie dał punktów zwycięskiej Ukrainie 🇺🇦. W półfinale Ruslana dostała z tego kraju 2 punkty. Głosy podawała wokalista Emel Aykanat (parę lat później pojawi się w selekcjach narodowych) która widzów pozdrowiła po turecku 🇹🇷, a transmisja konkursu wróciła do kanału SF1 (wcześniej Eurowizję pokazywano na SF2). Komentatorami byli Marco Fritsche (SF1), Jean-Marc Richard i Alain Morisod (TSR1) oraz Daniela Tami i Claudio Lazzarino (TSI1).
Wjechał w budynek by promować płytę
22. miejsce w półfinale to ogromna klęska. Szwajcaria ostatnia (ale w finale) była też w 1964, 1967, 1974 i 1998, a będzie jeszcze trzy razy (w półfinale). Zero punktów zdarzyło się w 1965, 1967 i 1998 – już więcej się nie powtórzy. Wynik rankingowi będzie najniższym miejscem w półfinale w historii Szwajcarii – nie zostanie już przebity, bo w półfinałach nie startuje już tyle państw co w 2004. Pod koniec stycznia 2005 roku Piero Esteriore wydał swój debiutancki album „1 Secondo” i dotarł aż do 3. miejsca list sprzedaży. Pierwszy singiel „Mammamia” zajął 10. miejsce na liście przebojów.Parę lat później stał się bohaterem skandalu – wjechał swoim autem w siedzibę tabloidu Blick. Był przy tym agresywny, a w pracowników gazety i policjantów rzucał … egzemplarzami swoich płyt. Policja oszacowała straty (zarówno po stronie Piero jak i Blick) na kilka tysięcy franków. Mimo nietypowej promocji album nie był hitem. W 2009 Esteriore został uczestnikiem niemieckiego Big Brothera, z którego zrezygnował dobrowolnie tydzień po wejściu. W 2011 Piero wystartował w talent-show „Das Supertalent” stacji RTL, z kolei pod koniec roku media donosiły, że wokalista ma długi rzędu miliona franków. W 2012 wydał trzeci album „Mondo” (14. miejsce na liście sprzedaży), a najnowsza płyta „Zwei2due” pochodzi z 2016 roku. Piero Esteriore aktualnie ma 42 lata.
Szwajcaria ostatni raz organizuje konkurs EBU
Niedługo po porażce na Eurowizji w Stambule Szwajcaria organizowała Eurowizję dla Młodych Muzyków. Konkurs odbył się w Lucernie w dniach 22-27 maja. Areną zmagań muzyków było Centrum Kongresowo-Kulturalne, a prezenterem był Christian Arming. Po raz pierwszy w historii prowadzący był jednocześnie głównym dyrygentem. Wystartowało 17 państw, a wszyscy uczestnicy występowali w towarzystwie Orkiestry Symfonicznej Lucerny. W ramach półfinałów odrzucono 10 krajów, a do finału weszła najlepsza siódemka. W tym gronie znaleźli się reprezentanci Polski 🇵🇱 (Agnieszka Grzybowska) jak i Szwajcarii, dla której na trąbce zagrał Giuliano Sommerhalder. Jego „Trumpet concerto No2” Andre Joliveta nie dało mu jednak miejsca w czołowej trójce. Przedstawicielem Szwajcarii w jury był Michael Haefliger. Konkurs transmitowano nie tylko w krajach Europy, ale też w Australii 🇦🇺 czy Kanadzie 🇨🇦. Był to drugi (po 1984) konkurs dla Młodych Muzyków którego Szwajcaria była gospodarzem. Jednocześnie był to ostatni konkurs EBU, w którym kraj pełnił taką rolę.
Słaby debiut na Juniorze
20 listopada telewizja szwajcarska TSI/RSI (włoskojęzyczna) postanowiła zadebiutować na Eurowizji Junior w Norwegii 🇳🇴. Na konkurs wysłano Demisa Mirarchi z dość infantylną piosenką „Birichino” po włosku. Młody wokalista zdobył 4 punkty i 16. miejsce. Wszystkie punkty dała mu Malta 🇲🇹, co pomogło mu zająć wyższe miejsce niż Łotwa 🇱🇻 i Polska 🇵🇱. Nadawca RSI planował start w kolejnych edycjach i wykorzystanie programu „Mara e Meo” jako preselekcji, jednak z powodów finansowych pomysł nigdy nie został zrealizowany, a pozostali nadawcy krajowi nie zainteresowali się imprezą. Eurowizja Junior transmitowana była w Szwajcarii tylko raz – w 2004 komentowali ją Roman Kilchsperger (SF2), Marie-Therese Porchet (TSR2) oraz Claudio Lazzarino i Daniele Rauseo (TSI1). Punkty podawała Gaia Bertoncini.
Zdjęcie: @piero.esteriore
DZIENNIK-EUROWIZYJNY.pl 