Prywatna stacja RTL4 przeprowadziła ankietę, z której wynikało, że aż 86% głosujących zaakceptowałoby fakt, że Holandia wycofuje się z Eurowizji z powodu słabych wyników w ostatnich latach. Telewizja TROS nie dała jednak za wygraną i ogłosiła, że kompozytorem nowej piosenki na konkurs będzie Pierre Kartner, urodzony w 1935 roku tzw. „Ojciec Abraham” i twórca „The Smurf Song”, która dotarła na szczyty list przebojów w 16 państwach. Kartner napisał też piosenkę holenderską na Eurowizję 1973 – „De oude muzikant” zajęło jedynie 14. miejsce. W ramach „Nationaal Songfestival”, które odbyło się 7 lutego 2010 roku, pięciu zaproszonych wykonawców zaśpiewało utwór Kartnera na ESC 2010 pt. „Ik ben verliefd (Sha-la-lie)”. Stosunkowo nieznani szerszej publiczności kandydaci mieli mieć specjalnie dobranych „coachów”, w tym dwukrotną reprezentantkę kraju – Edsilię Rombley oraz Rene Frogera z De Toppers. Rombley szybko jednak wycofała się z projektu, bo uznała, że taki format jej się nie podoba. Także wielu innych uznanych artystów odmówiło udziału w preselekcjach, zarówno jeśli chodzi o rolę coacha jak i uczestnika.
Decyzja stacji TROS wywołała sporą krytykę wśród fanów, ale też świata muzycznego. Eric van Tijn, który napisał piosenki Holandii z ESC 1993 i 1998 uznał, że Kartner miał w swoim życiu fantastyczne utwory, ale było to już bardzo dawno temu. Z kolei widzowie nie byli zadowoleni z formatu preselekcji, w którym…nie mieli nic do powiedzenia. Najlepszego wykonawcę wskazywało jury (w tym Johnny Logan). Wersja demo utworu opublikowana została 18 grudnia – negatywnych komentarzy było bez liku, a Lenny Kuhr (ESC 1969) uznała, że piosenka jest „biedna”. Sam finał selekcji również zakończył się konsternacją. Po głosowaniu Sieneke oraz sekstet Loekz (dziewczyny zaprezentowały utwór w nieco orientalnej wersji) znalazły się na 1. miejscu z 2 punktami. W związku z remisem uznano, że wyboru dokonać powinien sam Pierre Kartner, który jednak wcale nie chciał tego robić. Uznał więc, że rzuci monetą, na co nie zgodził się prowadząca – Yolanthe Cabau, bo było to niezgodne z zasadami. Ostatecznie stary kompozytor pod presją wskazał na młodziutką Sieneke. Zbyt duża rola Kartnera w decyzji o reprezentancie, brak televotingu oraz fatalny utwór to były główne powody niezadowolenia z przebiegu preselekcji.
Sieneke Ashley Kristel Baum-Peeters urodziła się w Prima Aprilis 1992 roku, co oznacza, że w momencie udziału w Eurowizji miała jedynie 18 lat, chociaż wyglądała na więcej. W 2007 roku wydała mini-album z coverami piosenek z lat ’80, a dodatkowo ukończyła kurs fryzjerski. Preselekcje wygrane „przez przypadek” dały jej chwilową sławę, ale po Eurowizji raczej nie mogła cieszyć się popularnością w kraju. W 2011 roku zaproszono ją do „Tańca z Gwiazdami” gdzie wywalczyła 4. miejsce. Taką samą pozycję zajęła też w programie „Shopping Queens VIPS” w 2015 roku. Aktualnie ma męża i dwójkę dzieci. Do tej pory wydała 11 singli (ostatni z 2016 roku) i trzy albumy.
Nie dość, że wybór reprezentanta i piosenki spowodował spore kontrowersje, to jeszcze „Ik ben verliefd” oskarżone zostało o plagiat utworu „Angelien” Dicka van Altena z 1994 roku. Sprawę sądową zapowiedziano na koniec czerwca 2010, co oznaczałoby, że Holandia zdyskwalifikowana byłaby po Eurowizji. 6 maja okazało się, że van Altena wycofał oskarżenia. Zamieszanie wywołane wokół „Sha la lie” sprawiło, że utwór dotarł do 1. miejsca listy „Single Top 100” i iTunes oraz 12. w „Dutch Top 40” co uznać należy za ogromny sukces. Fani lokalni i zagraniczni nie mieli jednak złudzeń co do eurowizyjnych szans Sieneke. Sytuacja była tak fatalna, że niektóre holenderskie stacje radiowe zlitowały się i umówiły, że 18 lutego o 11:15 wszystkie naraz zagrają ten utwór. W sierpniu 2010 roku pojawił się cover nagrany przez szwedzką grupę Drifters. Dostępna jest też niemiecka wersja językowa zaśpiewana przez Sebastiana Charelle. W Niemczech piosenkę nagrały też The Colln Girls oraz Jessica Ming.
„Sha la lie” było pierwszym utworem, który opublikowano przed Eurowizją 2010 oraz pierwszą holenderską propozycją od 1998 zaśpiewaną w języku narodowym. W związku ze spadkiem liczby uczestników Eurowizji, do koszyka, w którym tradycyjnie znajdowały się Belgia, Cypr, Grecja, Holandia i Turcja, dorzucono też Armenię i Maltę, a wyrzucono Bułgarię. Ostatecznie Sieneke wylosowano do II półfinału na pozycję 9., pomiędzy Ukrainą a Rumunią. Na scenie zaśpiewała z trzema chórzystkami, a za nią stało coś na kształt ogromnej katarynki z żywymi postaciami. Holandia zdobyła 29 punktów i 14. miejsce na 17 państw. Gorzej wypadły jedynie Bułgaria (10 punktów mniej), Słowenia i Szwajcaria. 4 punkty więcej od Holandii miało trio z Chorwacji. Była to pierwsza Eurowizja, w której także w półfinałach głosowali jurorzy. W ich typowaniu Holandia miała 26 punktów i 14. miejsce (pomiędzy Litwą i Bułgarią), z kolei u widzów Sieneke wypadła znacznie lepiej – 11. miejsce z 49 punktami (4 więcej miał Cypr). Łączne punkty dostała ze Słowenii (6), Turcji (5), Izraela i Danii (po 4), Irlandii i Norwegii (po 3), Szwajcarii (2) i Szwecji oraz Gruzji (po 1).
Holendrzy głosowali następująco. 12 punktów zdobył Izrael, 10 miała Armenia, a 8 Irlandia. Turcja załapała się na 7 punktów, chociaż to ona wygrała półfinał. Tym razem jurorzy i widzowie z Holandii poprawnie wytypowali 9 finalistów, myląc się tylko przy Szwecji (której dali 6 punktów). Nic nie dali Cyprowi. W finale Holandia 12 punktów przekazała Armenii, 10 punktów dostał Izrael, a 8 Turcja. Zwycięskie Niemcy otrzymały jedynie 4 punkty. Punktację zaprezentowała Yolanthe Cabau, a wszystkie części konkursu komentowali dla Nederland 1 Cornald Maas oraz Daniel Dekker. Konkurs transmitowano też na Nederland 1 HD oraz na ogólnodostępnym kanale BVN.
Po raz szósty z rzędu Holandia nie zdobyła awansu do finału i po raz drugi zajęła w półfinale 14. miejsce (wcześniej stało się tak w 2005). „Sha la lie” pozostaje ostatnim holenderskim utworem na Eurowizji. Belgowie po raz ostatni wykorzystali ten język jeszcze w latach ’90 – w 1996 roku.
Źródło zdjęcia: YouTube
DZIENNIK-EUROWIZYJNY.pl 